[?-Shot] ___ ~: P l e a s e : ~ ___ [YoonTaeTi], Ft.SNSD [อิงวง] __ Sh.4__

Sh.4

YoonTae Secret Couple

160929...

"ไปไหนอ่า"
เสียงงัวเงียดังขึ้นพร้อมกายเล็กที่บิดเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้า และความง่วงที่ยังไม่หมดไป 
ก็แน่ล่ะ กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบจะเช้าอยู่แล้ว และตอนนี้ที่เปลือกตาอันหนักอึ้งของแทยอนปรือเปิดขึ้นเพียงเล็กน้อย
นั่นเพราะการเคลือนไหวของอ้อมกอดอุ่นๆเมื่อครู่มันหายไป แล้วก็ได้เห็นร่างระหงที่ไร้อาภรปรกปิดเรือนกายนั้นกำลังลุกออกจากเตียง 
เพราะยุนอาไม่ได้บอกไว้ว่าวันนี้จะมีงานช่วงบ่ายนี่นา มีอีกทีก็เข้ากองถ่ายช่วงเย็นๆค่ำๆ 
แถมเมื่อคืนก็อยู่กันจนเกือบเช้า แล้วนี่คงจะไม่สายเท่าไร ร่างสูงก็ลุกไปเสียแล้ว

"พี่ผู้จัดการเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้อ่ะว่าให้ไปห้องอัด"
คนถูกทักหันกลับไปตอบพร้อมขยายความให้อีกคนเข้าใจทันที 
และไม่ลืมที่จะส่งยิ้มตบท้ายไปให้คนที่ยังนอนปรือตาอยู่นั้นต้องใช้เรียวขาเกี่ยวเอวเธอไว้ 
นั่นยิ่งเรียกรอยยิ้มจากยุนอามากขึ้นอีก ร่างสูงโน้มลงไปทาบทับกายเล็กที่หมิ่นเหม่จากผ้าห่มผืนอุ่นตามแรงรั้งเบาๆที่ช่วงเอวบาง 
ท้าวแขนลงขนาบศรีษะอีกคนไว้เพื่อไม่ให้น้ำหนักทิ้งลงบนร่างเขาทั้งหมดพร้อมกับแขนก็แทยอนที่ยกขึ้นมาโอบรอบคอเธอไว้ด้วยความเคยชิน 

จับจ้องใบหน้าขาวใสของคนรักในระยะประชิด แม้ไร้เครื่องสำอางแต่แทยอนก็ยังคงน่ารักมากในสายตายุนอาอยู่ดี 
กลีบปากประทับลงที่ส่วนเดียวกันเบาๆอย่างห้ามไม่ได้ ราวกับเป็นการขออณุญาติให้เธอได้ออกไปทำงาน 
แล้วผละขึ้นมามองหน้าคนตัวเล็กที่เผยรอยบางๆ ก่อนจะได้ยินเสียงพร่าผละแผ่วของอีกคนที่เปล่งออกมา


"ร้อง OST. ตัวเต็มเองเหรอ"

"ความลับค่ะ"
ตอบคำถามจากคนอายุมากกว่าพลางยิ้มจนตาหยี เมื่อได้รับสายตาค้อนจากคนรัก พร้อมกับฝ่ามือเล็กที่ฟาดเข้ากับต้นแขนอย่างไม่จริงจังนัก
ไม่พอยังตามมาด้วยเสียงต่ำๆขู่ฟ่อ ว่าเธอจะบอกเขาดีดีไหม แต่นั่นไม่ได้ทำให้ยุนอานึกกลัวเลยแม้แต่น้อยกลับกันมันให้เธอหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ 
เป็นการขู่ที่น่ารักน่าฟัดอะไรขนาดนี้คะ คิม แทยอน 

"อัดเสียงร้องประกอบฉากเฉยๆค่ะ"
พูดจบก็กดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มนุ่มของคนใต้ร่างไปหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก็ใครใช้ให้แทยอนมาทำตัวน่ารักขนาดนี้กันเล่า 
แล้วเธอจะไปอดใจอย่างไรไหว สูดกลิ่นหอมๆจากผิวขาวใสเข้าเต็มปอด แล้วเลื่อนมาจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอีกที 
กำลังผละออกก็โดนเรียวแขนทั้งสองข้างของคนใต้ร่างรั้งเอาไว้ พร้อมกับแรงดูดเบาๆที่ริมฝีปากล่าง มุมปากถูกยกขึ้นสูงทันทีที่โดนอีกคนรุกใส่
ก่อนจะจูบตอบคนรักไปอย่างใจเย็น เพราะเกรงว่าสติของเราทั้งสองนั้นจะหลุดลอยไป 

ไม่นานยุนอาจึงผละจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เสียดายรสจูบแสนหวานของคนรักราวกับว่าจะไม่ได้สัมผัสมันอีก แต่ถึงจะเสียดายแค่ไหนงานก็คืองาน 
ร่างสูงตัดใจยันกายลุกขึ้นอีกครั้ง ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆเพื่อไล่อารมณ์ที่มันยังไม่ควรจะเกิดขึ้นในตอนนี้ 
เพราะเธอมีเวลาเพียงชั่วโมงเดียวในการจัดการตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย

แทยอนมองตามร่างสูงหุ่นเพรียวบางที่เธอชื่นชมไม่ว่าเมื่อไรนั้นเดินเข้าห้องน้ำไป เดาได้ไม่ยากหรอกว่ายุนอาคงมีเวลาไม่มากนัก 
การอยู่ด้วยกันมานานทำให้สามารถรับรู้และเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวอะไรให้มากมาย 
แม้ว่าจริงๆจะอยากยืดเยื้อขอเวลาจาร่างสูงอีกสักหน่อย แต่แทยอนก็ไม่อยากให้ยุนอาเสียงาน ไม่อยากให้ยุนอาถูกตำหนิเรื่องเวลา 
เพราะเธอรู้จักเขาดี ดีมากพอที่จะรู้ว่าเขามีความรับผิดชอบสูง ไม่ใช่แค่เรื่องเวลา แต่เป็นทุกๆเรื่องต่างหาก 
แม้งานของยุนอาจะเยอะ และในบางครั้งก็เยอะกว่างานเธอเองด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่เคยเหลวไหล
เหลือบมองนาฬิกาให้ชัดๆอีกสักที อ่าเที่ยงกว่า คงกลับไม่ดึกหรอกมั้ง 
อัดเสียงร้องประกอบฉากก็ไม่น่าจะใช้เวลาทั้งวัน ยุนอาของเธอน่ะเก่งอยู่แล้ว อิอิ



ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับกลิ่นครีมอาบน้ำหอมๆ จนอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาต้นตอของกลิ่นหอมนั้น 
สองแขนวาดโอบกอดเอวบางของคนที่ยกมือขึ้นใช้ผ้าขนหนูซับละอองน้ำบนใบหน้าอยู่จากด้านหลัง ผิวกายเปลือยเปล่าแนบสนิทเข้าด้วยกัน 
พร้อมฉวยโอกาสประทับกลีบปากลงบนผิวที่ยังชื้นจากละอองน้ำอยู่หน่อยๆ สูดกลิ่นที่แสนถูกใจนั้นเข้าเต็มปอด 
ที่ถูกใจนั้นไม่ใช่เพราะกลิ่นครีมอาบน้ำแต่เพราะมันมาจากผิวของยุนอาต่างหากล่ะ 

"ทำไมวันนี้อ้อนจังคะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"
ถามอย่างแปลกใจ ก็ดูสิเมื่อกี้จะลุกมาอาบน้ำก็รั้งไว้ นี่อาบน้ำเสร็จก็มากอดออดอ้อนแบบนี้ 
ไม่ใช่อะไรยุนอาเองก็กลัวจะเคลิบเคลิ้มไปกับความหวามไหวจนลืมเวลา มือเรียวเอื้อมออกไปพาดผ้าขนหนูไว้ที่ราว 
ก่อนจะหันกลับไปหาคนตัวเล็กที่ยังกอดร่างเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อที่จะได้มองหน้าคนรักให้ชัดขึ้นกว่านี้หน่อย 
สองมือทาบเข้าที่แก้มนุ่มรั้งให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน แทยอนเพียงยิ้มบางๆออกมาก่อนจะเอ่ย

"ก็เปล่า แค่จะลุกมาเข้าห้องน้ำเฉยๆ"

พูดจบร่างล่างก็เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้คนที่ถูกจู่โจมแบบงงๆนั้นยืนงงต่อ คิดเหรอว่าเธอจะเชื่อว่าไม่มีอะไร 
แค่ลุกมาเข้าห้องน้ำนั้นมันแค่ข้ออ้างแน่นอน ทำไมยุนอาจะไม่รู้ว่าคนรักของตัวเองนั้นเป็นอย่างไร 
เพียงแต่ตอนนี้ยังเดาไม่ออกว่าที่อยู่ๆแทยอนมาออดอ้อนแบบนี้นั้นเพราะอะไร และเธอก็ไม่มีเวลามาขบคิดให้เยอะเท่าไร 
เพราะงั้นตอนนี้เธอจึงต้องรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เอาไว้กลับมาค่อยมาหาวิธีงัดปากคนปากหนักแล้วกัน 
แทยอนเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่ยุนอากำลังสวมเสื้อแขนยาวสีดำอยู่ เหลือบมองร่างเล็กที่เดินผ่านไปทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้งก็อดยิ้มไม่ได้ 
อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วแต่แทยอนก็ยังมีมุมที่ดูเหมือนเด็กๆงอแงอยู่บ้าง แต่นั่นแหละที่ทำให้ร่างเล็กนั่นน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง


.


เมื่อยุนอาออกไปห้องอัดตามที่เขาบอกไว้แล้ว แทยอนก็ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ทั้งๆที่อยากจะนอนต่อแต่มันก็นอนไม่หลับซะงั้น 
อะไรกันแทยอนยุนอาเพิ่งออกไปไม่ถึงชั่วโมงเธอจะคิดถึงเขาจนนอนต่อไม่หลับแล้วเหรอ ไม่หรอกเธอไม่เป็นหนักขนาดนั้น 
แต่ที่พลิกไปพลิกมาอยู่นี่มันคืออะไร?  ก็แค่รู้สึกว่าตอนแรกตั้งใจว่าวันนี้จะได้อยู่ด้วยกันเต็มๆวันซะอีก โธ่ว มีงานกระทันหันซะงั้น 
เฮ้อ~ ระบายลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ไหนๆก็นอนไม่หลับละออกไปหาอะไรกินหน่อยก็ดี เพราะเมื่อคืนก็เสียพลังงานไปไม่น้อยแถมโยเกิร์ทที่หยิบมาก็โดนยุนอาแย่งกินไปเกือบหมด จะออกไปเอาใหม่ก็ขี้เกียจ 
ร่างเล็กจัดการสวมชุดนอนปรกปิดกายบางก่อนจะเดินออกมาจากห้องของยุนอาที่ตอนนี้มันก็คล้ายจะเป็นห้องเธอไปด้วยแล้ว 
ยังไม่ทันที่จะได้เดินผ่านไปจนถึงห้องครัวสายตาก็ตวัดไปสบกับคนอีกที่หันมาพอดีในขณะที่ร่างบางนั้นนั่งอยู่บนโซฟา 
รอยยิ้มหวานถูกส่งมาทันทีจนอดไม่ได้ที่ยิ้มบางๆตอบไป

"กินด้วยกันไหม"
เสียงแหบทุ้มของคนหน้าหวานเอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้มที่ยังประดับอยู่ ส่งผลให้ดวงหน้าเรียวได้รูปนั้นดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น แทยอนพยักหน้ารับเบาๆ 
พลางเดินเข้าไปหาอีกคนที่มีของทั้งอาหารหนักและเบาวางกองอยู่ตรงหน้า ถึงมันก็ดูเยอะเสียจนกินสองคนก็คงไม่หมด 
แต่มันก็ไม่ทำให้แทยอนเกิดความประหลาดใจในปริมาณอาหารตรงหน้าเลย เพราะมันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วที่ทิฟฟานี่จะมีอาหารหรือขนมอยู่ใกล้ตัว 
และด้วยความที่วันนี้เป็นวันว่างก็ไม่แปลกอะไรที่บรรดาของกินมากมายจะถูกขนมากองไว้แบบนี้ 
มือเล็กเอื้อมไปหยิบขนมปังมากัดพร้อมกับหย่อนกายลงข้างๆร่างบาง 

และไม่นานแก้วนมสดก็ที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งแก้วก็ถูกยื่นมา มือเล็กเอื้อมไปรับไว้พร้อมยกขึ้นดื่มด้วยความเคยชิน 
มันก็เป็นเรื่องปรกติอีกนั่นแหละที่เธอและทิฟฟานี่จะดื่มนมแก้วเดียวกัน 
เนื่องจากแทยอนนั้นเป็นคนกินน้อย แค่อย่างละนิดอย่างละหน่อยก็อิ่มแล้ว ส่วนอีกคนน่ะเหรอ... กินตลอดเวลา 
ใช่แทยอนจะไม่บอกว่าทิฟฟานี่กินเยอะ เพราะทิฟฟานี่ไม่ได้กินเยอะ แต่ทิฟฟานี่กินตลอดเวลาต่างหากล่ะ แบบว่าว่างไม่ได้เป็นต้องหาอะไรเข้าปาก 

อย่างเช่นจนถึงตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้กับร่างบางมาก็ผ่านไปสักราวๆเกือบชั่วโมงได้ แน่นอนว่าแทยอนน่ะอิ่มไปตั้งแต่ยี่สิบนาทีแรกแล้ว 
แล้วตอนนี้ร่างเล็กก็เริ่มเกิดอาการไหลเล็กน้อย สายตาละจากทีวีพร้อมกับหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่มันสั่นอยู่บนโต๊ะนั้นขึ้นมาดู อ่า ยุนอาส่งรูปมา 
ไม่รีรอปลายนิ้วสไลด์ปลดล๊อคหน้าจอเพื่อเข้าหน้าต่างแชทของคนรัก เพื่อที่จะปลดความอยากรู้ของตัวเองว่าอีกคนนั้นได้ส่งรูปอะไรมา


YoonYoon:
sent you a photo.

แทยอนพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆทันทีที่ได้เห็นรูปที่ยุนอาส่ง รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก 
ก็นะ จะถ่ายรูปส่งให้แฟนดูทั้งทีเนี่ยจะถ่ายให้เห็นหน้าให้หายคิดถึงหน่อยก็ไม่ได้หรอก 
นี่อะไร ถ่ายมามีแต่มือที่ถือเนื้อเพลงอยู่ แถมยังเบลอตรงตัวอัษรที่เป็นเนื้อเพลงอีก 
สรุป แทยอนได้เห็นแค่มือของยุนอาและกระดาษเบลอๆ เท่านั้น

TaeTae:
จะอวดไปถึงไหนมือเนี่ย 

YoonYoon:
ฮ่าๆๆ หรือพี่ไม่ชอบ? 

แทยอนยู่ปากใส่สมาร์ทโฟนอย่างห้ามไม่ได้ ก็ดูยุนอาถามเธอกลับสิ มันน่าไหมล่ะ 
ก็ถ้าเราเป็นแค่เพื่อนแค่พี่น้องกันที่ไม่คิดอะไรเกินเลย คำถามนั้นของยุนอามันก็คงไม่มีอะไรไป
มากกว่าการกวนอารมณ์กัน แต่นี่ไม่ใช่ไง และแทยอยก็เข้าใจถึงความในที่ยุนอาหมายถึงได้ดี 
และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เธอยู่ปากใส่สมาร์ทโฟนไปทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ผิดอะไร 
แทยอนเลือกจะข้ามคำถามนั้นไปเพราะเธอคิดว่ารู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว อีกอย่างมันคือการป้องกันความลับของเราไว้ด้วย 
เพราะกลัวว่าหากใครบังเอิญเห็นเข้าโดยเฉพาะพี่ผู้จัดการที่รู้ว่าแทยอนและยุนอานั้นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากขนาดไหน 
จากที่มันไม่มีอะไร ก็กลัวว่ามันอาจจะดูระแคะระคายขึ้นมา

TaeTae:
อัดเสร็จแล้วเหรอถึงคุยได้เนี่ย

YoonYoon:
เปล่า ซ้อมอยู่รู้สึกว่าร้องยากเลยคิดถึงพี่ขึ้นมา ><

TaeTae
แล้วเบลอเนื้อมาแบบนี้จะให้พี่ช่วยอะไร

YoonYoon:
ไม่ช่วยอะไรแค่ช่วยเป็นกำลังใจให้ก็พอ ^^

ดู๊ดู อารมณ์ไหนมาปากหวานออดอ้อนแบบนี้เนี่ย หรือเพลงนั้นมันจะร้องยากจริงๆ แทยอนก็คิดไปได้แค่นั้นแหละ 
เพราะทางกองคงต้องเก็บไว้เป็นความลับไปก่อนจนกว่าละครตอนที่มีเสียงยุนอาที่ไปอัดนั้นจะออนแอร์ อย่างมากก็ได้แค่สปอยล์เล็กๆน้อยๆ 

TaeTae:
ยุนยุนเก่งจะตาย แค่นี้ทำได้อยู่แล้ว 

สุดท้ายก็ตอบคนรักไปได้แค่นั้นเพราะก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้ เนื้อก็ไม่เห็นทำนองก็ไม่รู้ จะให้คำปรึกษาก็ไม่รู้จะพุ่งประเด็นไปตรงไหน 
คำว่ายากของยุนอาคืออะไรในเพลงก็ไม่สามารถรู้ได้ แต่ปรกติแล้วยุนอาน่ะชอบมีปัญหาเวลาขึ้นเสียงสูง
ซึ่งช่วงหลังๆมานี้ก็พัฒนาขึ้นจนแทบไม่มีปัญหาแล้วนี่นา แต่เอาเถอะเอาไว้รอฟังตอนละครออนแอร์แล้วกันว่าที่ยุนอาบอกว่ายากนั้นมันคืออะไร 
เราคุยแชทกันต่ออีกแค่ไม่กี่ประโยค แทยอนก็บอกให้ยุนอาไปตั้งใจซ้อมก่อนไหนว่ายากก็ตั้งใจซ้อมดีๆ 
ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้ดื้อดึงอะไร ทำตามที่เธอบอกว่าง่าย



.



"เฮ้อ~พรุ่งนี้ก็ต้องไปปูซานอีก"

เสียงบ่นลอยๆนั้นพาให้คนได้ยินอย่างทิฟฟานี่ต้องละสายตาจากทีวีตรงหน้าเพื่อหันไปมองเพื่อนตัวเล็ก
ที่แม้ว่าจอสี่เหลี่ยมของสมาร์ทโฟนเครื่องเล็กนั้นดับมืดไปแล้ว แต่แทยอนก็ยังคงจ้องมองมันค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ 
ซึ่งทิฟฟานี่เองก็เดาอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกช่วงเวลาแบบนี้ตารางงานแบบนี้ แทยอนก็คงจะห่วงยุนอานั่นแหละ ทำงานหนักไปออกกองแทบจะทุกวัน 
บางวันก็ต้องอยู่ถ่ายซีนกลางคืนบ้างกลับดึกบ้าง และที่ทิฟฟานี่รู้เรื่องยุนอาขนาดนี้ก็ไม่ต้องสงสัย 
เพราะถ้ายุนอาไม่อยู่แทยอนก็จะอยู่กับเธออย่างเช่นวันนี้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ทิฟฟานี่พอจะรู้เวลาของยุนอาพอสมควร


"แต่ถ้าแทเครียดไปอีกคนมันก็คงไม่ดีเหมือนกันนะ"
เหมือนจะพูดลอยๆบ้างแต่สายตาก็ยังไปละออกจากดวงหน้าขาวใสของร่างเล็ก แทยอนหันมามองหน้ากันช้าๆ 
ก่อนจะทำคิ้วลู่ลง ให้เธออดไม่ได้ที่ยิ้มออกไปอย่างเอ็นดู พลางเอื้อมมือไปลูบเรือนผมสีบลอนด์สว่างประบ่าของแทยอนเบาๆ 


"ก็มันอดไม่ได้นี่นา"
แทยอนพูดเสียงอู้อี้ราวกับจะอ้อน และนั่นก็ยิ่งทำให้ความตัวเล็กตรงหน้านี้ดูน่ารักมากขึ้นไปอีก ไม่ใช่ไม่รู้ไม่ใช่ไม่เข้าใจ 
เพราะทิฟฟานี่เองก็เป็นห่วงยุนอาไม่ต่างจากแทยอนเท่าไรหรอก เพียงแต่คนละสถานะก็เท่านั้น และร่างเล็กก็กำลังทำให้เธอเป็นห่วงเขาเช่นกัน 
ก็แน่ใจใครจะอยากเห็นเพื่อนรักของตัวเองเครียดกันล่ะ 

มือเรียวรั้งศีรษะของคนตัวเล็กให้เอียงมาซบที่ไหล่ผายของตัวเองไว้ ให้เขาได้พักพิง แต่ก็ไม่ได้มีใครพูดอะไรออกมาอีก
มีเพียงเสียงรายการทีวีที่ยังคงดำเนินหน้าที่ของมันต่อไป ทั้งที่ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกสนใจแล้ว 
ทิฟฟานี่เอียงศีรษะค้อมลงเล็กน้อยเพื่อที่จะมองหน้าเพื่อนรักในตอนนี้ ไม่รู้ว่าที่นิ่งไปนี่คืออะไร 

แต่พอได้เห็นว่าเปลือกตาบางนั้นปิดสนิทอยู่จึงเริ่มสำรวจใบหน้าของแทยอนอีกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้
ถึงจะอย่างนั้นทิฟฟานี่ก็ยังคงชอบมองใบหน้าที่น่ารักทุกเวลาแม่ยามหลับไหล ถึงจะรู้ว่าตอนนี้แทยอนคงแค่หลับตาลงเท่านั้น ไม่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ทิฟฟานี่หยุดกวาดสายตาไปบนดวงหน้าขาวใสนั้น อยากสัมผัสทุกครั้งที่มีโอกาส อยากจับต้องเป็นเจ้าของเหลือเกิน 
แต่ก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง... ปล่อยให้ถูกครอบครองโดยเจ้าของที่แท้จริง

ดวงตาเรียวสวยหวานค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆทั้งที่สายตานั้นยังโฟกัสอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มสีขาวอมชมพูเรื่อตามธรรมชาติ 
พยายามกดเก็บความต้องการที่เริ่มก่อตัว
แล้วเอียงศีรษะซบลงบนส่วนเดียวกันของร่างเล็กเบาๆ ระบายลมหายใจออกแล้วสูดเข้าลึกๆพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายเล็ก
เหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ ทั้งที่พยายามจะไม่มองแต่ก็กลับมาได้กลิ่น แล้วคนอย่างทิฟฟานี่จะหักห้ามใจได้อย่างไรกัน
ดวงหน้าเบี่ยงลงเล็กน้อยก่อนที่กลีบปากอวบจะประทับลงที่เรือนผมของคนตัวเล็กในเมื่อแทยอนไม่ได้ปัดป้องอะไร 
ทิฟฟานี่จึงแนบค้างไว้อย่างนั้น ทั้งยังคงสูดกลิ่นหอมๆจากเรือนผมสีบลอนด์สว่างนั้นอีก




.



เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้า  หลังจากที่นั่งอยู่กับทิฟฟานี่ต่ออีกสักพักใหญ่ๆ แทยอนก็เริ่มจะมีอาการง่วงขึ้นมาอีกครั้ง
จึงบอกร่างบางไปว่าจะเข้ามานอนเล่นในห้องสักหน่อย แล้วก็ไม่พ้นทิฟฟานี่ที่บอกว่าเดี๋ยวจะตามเข้ามา
ซึ่งแทยอนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่พยักหน้ารับและเดินเข้าห้องมา
ร่างเล็กที่นอนตะแคงอยู่ปรือเปลือกขึ้นช้าๆ พลางเอื้อมมือกไปหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจมากดเช็คดู เหลือบเห็นเวลาก็ช่วงทุ่มกว่าแล้ว
และยังมีสายโทรเข้าจากยุนอาที่เธอไม่ได้รับ อ่า...ลืมเปิดเสียงไว้ซะได้ ที่คงจะปิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนั่นล่ะ 
เพราะไม่อยากให้มีอะไรมารบกวนเวลาของเธอและยุนอา แทยอนจึงเลือกจะปิดเสียงไว้ 

ยิ่งช่วงนี้ถึงยุนอาจะถ่ายละครอยู่ที่เกาหลี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้กลับมานอนด้วยกันทุกคืนเมื่อไรล่ะ เพราะบางวันยุนอาก็ต้องนอนที่กอง
หรือถ้ากลับมาก็จวนจะดึกแถมยังมีคิวถ่ายต่อตอนสายๆ จึงทำให้เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันมีไม่มากนัก แค่ได้เจอหน้ากันนอนด้วยกันก็ดีแต่ไหนแล้ว
ถึงแม้ว่าว่าทั้งสองคนอยากจะใช้เวลาร่วมกันมากกว่านั้นแต่ก็ต้องตัดใจ เพื่อให้ยุนอาได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ 
แทยอนเองก็ไม่ใช่จะไม่ห่วงคนรัก แต่ในใจมันก็คิดถึงไม่น้อย 
จึงทำได้เพียงปล่อยให้ยุนอาเข้าสู่ห้วงนิทรา ส่วนร่างเล็กเองถ้ายังไม่ง่วงเธอก็มักจะนอนให้ยุนอากอดอยู่อย่างนั้น 
พร้อมกับมองใบหน้าดูดีที่ดูอ่อนเยาว์ของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ 
มีบ้างที่แอบขยับไปขโมยจูบอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้มากมายจนเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของอีกคน

แทยอนเลือกจะทักแชทยุนอาไปแทน เนื่องจากเวลาตอนนี้มันห่างจากที่ยุนอาโทรมาก็ราวๆชั่วโมงได้ 
เธอจึงเกรงว่าจนถึงตอนนี้แล้ว ยุนอาอาจจะเข้ากองต่อไปแล้วก็เป็นได้
แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องเผยยิ้มออกมาเมื่อข้อความที่ส่งไปนั้นขึ้นว่าถูกอีกฝ่ายอ่านแล้ว พร้อมกับคำถามที่รัวถามมาว่าทำไมเธอไม่รับสายเขา
ปลายนิ้วเรียวพิมพ์แชทตอบคนรักไปตามความจริงทั้งหมด ว่าเธอง่วงผลอยหลับไป ลืมเปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน 

กำลังแชทกับคนรักอยู่เพลินๆก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของร่างอีกร่างหนึ่ง ไม่ถึงอึกใจแผ่นหลังของแทยอนก็ถูกแนบชิด 
ส่วนเนินนุ่มเบียดเข้ามาเสียจนกลีบปากบางของคนด้านหน้าเผยอขึ้น กำลังจะเปล่งเสียงออกมา ร่างเล็กก็ต้องนิ่งไป 
เมื่อพบสมาร์ทโฟนของทิฟฟานี่ที่ถูกยื่นมาตรงหน้า แทยอนมองภาพนั้นนิ่ง นี่เธอกำลังรู้สึกอะไรกัน? น้อยใจ หึง หรือไม่พอใจ 
กับการที่ได้เห็นรูปถ่ายของคนรักกับหญิงสาวอีกคนที่เขาเคยร่วมทำงานด้วยกัน แม้จะเป็นภาพถ่ายในบรรยายกาศร้านอาหารก็เถอะนะ 
ไม่ได้มีการใกล้ชิดแนบกายกันเหมือนอย่างครั้งก่อนๆ แต่ถึงอย่างไรคนที่เคยทำให้คิดมาก มีเพียงเท่านี้ก็คิดมากอยู่ดี
ตวัดสายตากลับไปมองยังหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองอีกครั้ง ที่ยังค้างอยู่ที่หน้าแชทของยุนอา ปลายนิ้วขยับไปมาราวกับไม่รู้จะพิมพ์อะไรออกไปต่อดี
เพราะในใจตอนนี้มันไม่สามารถสงบนิ่งได้เช่นทุกครั้ง ก็ถ้าหากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คุณซุนเซียวเซียว แทยอนก็คงจะสบายใจมากกว่านี้


TaeTae:
ทำไรอยู่อ่ะ

YoonYoon:
ดินเนอร์อยู่ค่ะ

TaeTae:
กับใคร?

YoonYoon:
พี่ซุนอ่ะ พี่เขาแวะมาให้กำลังใจน่ะ

TaeTae:
เหรอ?


แทยอนระบายลมหายใจออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก็บอกแล้วว่าคนที่คิดมากยังไงก็ยังคงคิดมาก ทำไมต้องคนนี้ 
แม้ว่าความตรงไปตรงมาของยุนอานั้นอาจจะเกิดจากความบริสุทธิ์ใจหรืออะไรก็ตาม แทยอนรู้ตัวดีว่ากำลังทำตัวงี่เง่า งี่เง่ามาก ที่ยังไม่พอใจอีกคนอยู่แบบนี้
เพราะถึงเธอจะเคยคุยเรื่องนี้กับยุนอาไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยสบายใจจริงๆสักทีที่เขาสองคนพบกัน แต่จะให้ทำอย่างไร
ก็ในเมื่อซุนเซียวเซียวไม่ได้รู้เรื่องของเราด้วย เขาไม่ผิดที่จะเข้าหายุนอาอย่างนั้น 

แทยอนพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไรครั้งแล้วครั้งเล่า เธอต้องเชื่อใจยุนอาให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนะ แต่มันก็อดคิดมากไม่ได้จริงๆ
ในเมื่อฝ่ายนู้นก็เข้าหายุนอาชัดเจนขนาดนั้น อาจเป็นเพราะแทยอนเองก็ไม่ได้รู้จักกับซุนเซียวเซียวเป็นการส่วนตัวด้วย 
จึงเกิดการขบคิดทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายเข้าหาชื่นชมยุนอาอย่างออกนอกหน้าแบบนั้น
มือเล็กกำเครื่องมือสื่อสารที่ทิ้งลงแนบเตียงไว้แน่น หลังจากที่ตอบยุนอาไปอย่างนั้น เธอก็ไม่ได้อ่านหรือตอบอะไรเขาไปอีก
แทยอนคิดว่ายุนอาคงรู้ว่าเธออาจจะเกิดความไม่พอใจแบบนี้ 
เพราะมันก็เป็นเกือบทุกครั้งที่เขาและซุนเซี้ยวเซี้ยว พบปะไปไหนมาไหนด้วยกันนอกตารางงาน
ไม่ใช่ไม่รู้ว่ายุนอาเป็นคนเฟรนลี่ และยังปฏิเสธคนไม่เป็นสักเท่าไร ซึ่งแทยอนเองก็ปฏิเสธคนไม่เก่งเช่นกัน 
อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอปล่อยให้คนด้านหลังโอบกอดร่างกายของเธอไว้ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย

แต่ไม่ทันที่แทยอนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเจ้าสมาร์ทโฟนคู่ใจก็สั่นครืดอยู่ในอุ้งมือ จนต้องยกขึ้นมาดู 
เพราะเธอเปิดหน้าแชทยุนอาทิ้งไว้มันจึงเป็นไม่ได้ที่การสั่นนั้นจะมาจากข้อแชทของเขา
อ่า...ถึงกับวีดีโอคอลมาเลยเหรอเนี่ย แต่นั่นก็ช่วยให้มุมปากของร่างเล็กยกขึ้นเล็กน้อย 
ก่อนจะกดรับสายคนรัก แล้วเลื่อนเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาตรงหน้า

[งอนเหรอ]

ประโยคแรกที่ร่างสูงทักมาทันทีที่ได้เห็นหน้ากัน แต่แทยอนกำลังสำรวจสิ่งรอบข้างของอีกฝ่ายอยู่ด้วยความข้องใจ
เพราะประโยคที่เขาเอ่ยออกมานั้น มันไม่ควรจะให้ใครคนอื่นได้ยินและรู้ว่ายุนอาเป็นคนพูดออกมาสักเท่าไร 
แต่อย่างน้อยก็เห็นว่าอีกคนนั้นเสียบหูฟังอยู่ นั่นก็หมายความว่าเธอสามารถพูดอะไรก็ได้โดยที่ไม่ต้องระวังคำพูดให้มากนัก

"อยู่ไหนน่ะ มีคนอื่นอยู่หรือเปล่า"

เลือกจะถามไปอย่างนั้นแทนที่จะตอบคำถามอีกคนก่อน เพราะอย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ย่อมสำคัญกว่า

[อยู่ในห้องน้ำคนพิการอ่ะ เห็นพี่อ่านแต่ไม่ตอบแชท เลยคิดว่าพี่คงงอน ที่ฉันมากินข้าวกับเขา ใช่เปล่า]

ถึงจะบอกว่าอยู่ในห้องน้ำคนพิการ แต่ยุนอาก็ยังพูดเสียงแผ่วเบาและพยายามเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อ เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินหรือเปล่า
ก็แค่เนื้อหาที่คุยกันมันก็ค่อนข้างล่อแหลมอยู่แล้ว คงไม่เป็นผลดีเท่าไรถ้าหากว่ามีใครผ่านมาได้ยินเข้า

"เปล่า ไม่ได้งอน แค่..."

เพราะการที่ถูกยุนอาถามตรงๆแบบนั้นมันทำให้แทยอนไม่รู้จะตอบยังไง
ก็เข้าใจว่าเวลาสัมหรับพวกเรานั้นมันมีค่า และยุนอาก็ไม่ควรจะมาเสียเวลากับความงี่เง่าของเธอแบบนี้
ถึงเขาจะกินข้าวอยู่ก็เถอะแต่นั่นก็ต้องทำเวลาเพราะยุนอาต้องกลับไปเข้ากองต่อ แทยอนก็รู้อยู่

[แค่คิดมาก?]

"อ...อืม"

ตอบไปไม่เต็มเสียงนักไม่อยากให้ยุนอาต้องมากังวลว่าเธอจะคิดมากนู่นนี่ แต่มันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เหมือนกันว่าเธอกำลังคิดมากอยู่
ซึ่งยุนอาก็รู้ทันเธอทุกที แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะไม่พอใจเลยสักครั้งที่ดูเหมือนกับว่าเธอไม่เชื่อใจยุนอาแบบนี้

[บอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องกัน]

"อ...อื้ม พี่เชื่อใจเธอนะ"

แต่ไม่ไว้ใจเขา นั่นคือสิ่งที่แทยอนรู้สึกมาตลอด ทุกครั้งที่เห็นซุนเซียวเซียวเข้าใกล้ยุนอานั้น มันเหมือนมีรังศีอะไรบางอย่างแผ่ซ่านออกมาจากตัวหญิงสาว
ความหลงไหล ความชื่นชอบ ความปรารถนา ซึ่งแทยอนรู้สึกได้ตั้งแต่ตอนที่ยุนอายังถ่ายละครอยู่ที่จีน และรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ 
จนกระทั่งได้รับรู้มาว่าหญิงสาวนั้นได้ร้างลาจากความรักปจุบันของเขา ซึ่งเรื่องนั้นก็ยิ่งจุดประเด็นให้แทยอนจากที่คิดมากอยู่แล้วมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกมาจนถึงทุกวันนี้

[อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ ฉันไม่สบายใจจริงๆนะ เวลาที่พี่เป็นแบบนี้]



"พี่คิดถึงเธอ"

ยุนอาเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินคำนั้นจากแทยอน ก็นะ คำพูดพวกนี้อ่ะแทบจะนับได้เลยว่าแทยอนเคยพูดมันสักกี่ครั้ง
ยิ่งในแบบโหมดอารมณ์จริงจังแบบนี้ ยิ่งแทบไม่เคยพูด ไม่ใช่ไม่เคยพูด เคยพูด แค่ไม่บ่อยนัก แทยอนเองก็รู้ตัว ว่าไม่ใช่คนที่จะหยอดคำหวานใส่คนรักรัวๆ
แต่ตอนนี้มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไปหายุนอาที่กองให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่แบบนั้นมันก็ดูจะหาเหตุผลที่เหมาะสมยากเกินไป

[ฉันก็ไม่น้อยไปกว่าพี่หรอกน่า]

ยุนอาตอบมาเพียงเท่านั้น ก่อนจะส่งยิ้มตบท้ายให้แทยอนใจอ่อนยวบ ไปกับรอยยิ้มแบบนั้นของคนรัก จะยั่วกันไปถึงไหน
หลังจากนั้นยุนอาก็ขอตัววางสายก่อน เพราะเดี๋ยวจะผิดสังเกตุ หากว่ายังอยู่ในนั้นนานกว่านี้ ซึ่งแทยอนก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร 
ยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นจากตอนแรกที่เห็นรูปจากทิฟฟานี่ แต่ถามว่าไม่คิดมากได้ไหม แน่นอนว่าไม่ เพราะมันคิดไปแล้ว
แทยอนทิ้งแขนตามแรงโน้มถ่วงวางเครื่องมือสื่อสารลงข้างๆหมอนที่หนุนนอนอยู่ 
และตอนนี้เองที่เธอรู้สึกตัวว่าปล่อยร่างกายให้คนด้านหลังนั้นโอบกอดไว้นานแค่ไหน
ก็ตั้งแต่ที่ทิฟฟานี่เอารูปของยุนอากับซุนเซียวเซียวมาให้ดูนั่นล่ะ







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------



Talk:

แอร๊ยยยยยย ผ่านไปแล้วหนึ่งปี กับเรื่องนี้
ไม่คิดว่าจะได้กลับมาอัพเร็วขนาดนี้นะเนี่ย (นี่เร็วแล้ว?)
อย่างที่รู้กันเรื่องนี้จะมาแค่ช็อตสั้นๆ 
รอบนี้มาแบบพี่แทคิดมากกก เอิ๊กสสส สามีเด็กเสน่ห์แรงเกินไป
ฟานี่ออกน้อยหน่อยนะ เราจ่ายค่าตัวไม่ไหว ถถถถ คิดว่าน่าจบพาร์ทหน้านะตอนนี้
คือเราก็ไม่รู้จะเรียกเป็นยังไงดี แบบ ตอนนี้คือเป็นตอนโมเม้นยุนแทอันนี้
เหรอ หรือจะเรียกเป็นซีซั่นนี้ มันก็ดูยิ่งใหญ่ไปอีกอ่ะเนาะ ถถถถถถ
เรียกเป็นตอนแล้วกัน แบบตอนนี้มีสองSh.ไรงี้ แหะๆ
ถามก่อนๆ อยากอ่านเอ็นซีกันไหม ถ้าอยากอ่านจะเขียน 

เพราะว่าเราปลีกมาเขียนเรื่องนี้ก่อน เรื่องยาวก็ต้องเบรคไว้
สัมหรับรีดที่ตาม Amulet อยู่ก็ขอแจ้งไว้เลยนะจะหยุดอัพไปก่อนเพราะเรามาอัพเรื่องนี้
เดี๋ยวอัพจบตอนนี้แล้วจะกลับไปต่อ

จริงๆก็คิดถึงเรื่องนี้มากนะเป็นเรื่องที่เขียนเองอ่านเองฟินเอง 



แล้วที่ขาดไม่ได้ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามนะคะทั้งเรื่องใหม่เรื่องเก่า
อาจมีคำผิดอยู่บ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ



.



.