[?-Shot] ___ ~: P l e a s e : ~ ___ [YoonTaeTi], Ft.SNSD [อิงวง] __ Sh.5__

Sh.5

YoonTae Secret Couple

160929...

"ถ้าเธอไว้ใจยุนอา เธอก็ควรเลิกคิดมากได้แล้วแท"

แทยอนแทบจับใจความประโยคนั้นของอีกคนไม่ได้ หรือเรียกว่าไม่มีสมาธิจะฟังเสียมากกว่า
เพราะเสียงของทิฟฟานี่ที่ดังขึ้นข้างๆส่วนรับฟังพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆเป่ารดส่วนนั้นพาขนกายของแทยอนลุกชัน
ใกล้เกินไปแล้ว ทิฟฟานี่
ได้เพียงแค่คิดเพราะแทยอนทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่อย่างเดิม กับความรู้สึกคล้ายตกใจ
เมื่อรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวที่ล่อแหลมมือเล็กก็รีบปล่อยสมาร์ทโฟนวางทิ้งไว้ที่ข้างหมอน
ก่อนจะตวัดมาคว้าเอาข้อมือเรียวที่เคยอยู่แถวช่วงหน้าท้องนั้นเริ่มขยับเคลื่อนขึ้นสูงจนอันตรายเกินไป
เพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น

ก็โดยปรกติแล้วการใช้ชีวิตอยู่ที่หอนั้น
หากไม่ได้มีถ่ายรายการหรือออกสื่ออะไรร่างเล็กมักจะไม่ใส่บราในเวลาที่ร่างกายอยู่ในชุดนอน
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าเธอใส่บราปรกปิดไว้อีกชั้นหนึ่งแล้วเธอจะยอมให้เขาได้ทำอะไรตามใจตัวเองหรอกนะ
แค่เวลานี้มันรู้สึกวูบโหวงจนเกินไปต่างหากละ
เธอไม่รู้หรอกว่าทิฟฟานี่จะเคยสังเกตุหรือรู้หรือเปล่า เพราะคนที่แทยอนมั่นใจว่ารู้นั้นมีแค่ยุนอากับตัวเธอเองเท่านั้น
และการที่ร่างเล็กได้ปล่อยตัวเองให้อยู่ในสภาพล่อแหลมภายใต้ชุดนอนแบบนี้
ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะอ่อยหรือให้ท่าทิฟฟานี่แม้จะรู้ว่าต้องอยู่กับเขา
แต่แทยอนแค่รู้สึกว่ามันสบายดีจึงทำแบบนี้จนติดเป็นนิสัยต่างหากล่ะ ก็แบบอยากจะกลับมานอนในห้องก็นอนได้เลย
เวลาจะออกไปยังห้องรับแขกหรือห้องครัวเพื่อหาอะไรกินก็ไม่รู้จะใส่ทำไมแค่ไม่กี่นาที แทยอนคิดแค่นั้นจริงๆ
แล้วการที่ทิฟฟานี่มาทำอะไรแบบนี้ซึ่งมันไม่ควร มันไม่ควรตั้งแต่ที่เขาเริ่มโอบกอดร่างเธอแล้ว แต่แทยอนก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น


"เหมือนที่ยุนอาไว้ใจฉันให้อยู่กับเธอแบบนี้ใช่ไหม ทิฟฟานี่"
เมื่อตั้งสติได้จึงเอ่ยประโยคคล้ายคำถามไปอย่างนั้น แทยอนไม่ได้ต้องการคำตอบจากอีกคน
เพียงแต่เธอต้องการให้ทิฟฟานี่เอาไปกลับไปถามตัวเขาเองต่างหาก
ถึงแทยอนจะพูดออกมาเพียงแผ่วเบาแต่มันก็ส่งผลให้ข้อมือเรียวที่เธอรั้งไว้ ถูกชักกลับไปโดยเร็ว
ใช่แทยอนตั้งใจเอ่ยออกไปแบบนั้นเพื่อที่จะเตือนสติทิฟฟานี่ด้วยเช่นกัน เพื่อให้เขารู้สึกตัวว่าอะไรที่มันไม่ควร
ถึงจะรู้สึกแย่ที่ต้องพูดจาทำร้ายอีกคนไปแบบนั้น แต่แทยอนเองก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะต้องทำอย่างไร
เพราะบางครั้งที่ทิฟฟานี่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองเช่นครั้งนี้ ซึ่งเธอเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย
ยอมรับว่ากลัว กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรไม่ถูกจนมันเกิดอะไรที่มันมากเกินไปขึ้น
เพราะเธอเองก็ไม่ได้ให้ใครมาสัมผัสร่างกายส่วนสงวนได้ง่ายๆถ้าไม่ใช่ยุนอา
หากเป็นการสัมผัสในแบบที่คนเป็นเพื่อนกันทั่วๆไปที่แตะต้องหยอกล้อกัน
แบบนั้นแทยอนก็ไม่ได้ปัดป้องอะไรอะไรอยู่แล้ว

"ขอโทษนะ"
ทิฟฟานี่เอ่ยด้วยเสียงหงอยๆติดจะอ้อนอยู่หน่อยที่เผลอไผลทำอะไรตามใจตัวเองมากเกินไปอีกแล้ว
ก็กลัวว่าแทยอนอาจจะไม่พอใจด้วย แต่ที่สำคัญคือเธอโกรธตัวเองที่ทำลายความไว้วางใจจากยุนอาไปอย่างนั้น
ถึงแม้ว่ายุนอาอาจจะไม่รู้หรือถ้ารู้เขาก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอะไรออกมามากมาย
แต่ทำไมทิฟฟานี่จะไม่รู้ว่ายุนอาน่ะก็เป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งคนนึงเลยล่ะ

ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายไปแต่ก็ยังนอนนิ่งอยุ่อย่างเดิมในสมองก็ยังคงขบคิดเรื่องเมื่อครู่ไม่ตก
ส่วนหนึ่งที่แทยอนก็รู้สึกอยู่ลึกๆว่าที่เธอคิดมากเรื่องซุนเซียวเซียวนั้น มันอาจมีผลพ่วงมาจากตัวเธอเอง
ที่ยอมปล่อยตัวให้ทิฟฟานี่แตะต้องมากเกินความจำเป็น
เลยพาลคิดไปเองว่าระหว่างยุนอากับซุนเซียวเซียวอาจจะมีการแตะต้องกันอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า
แทยอนรู้ว่าเธอไม่ควรตัดสินคนรักจากการกระทำของตัวเอง แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ เพราะเธอเองก็รู้ดีว่ายุนอาน่ะปฏิเสธคนไม่เป็นเหมือนเธอ
และเพราะเรามีอะไรคล้ายๆกันจึงทำให้แทยอนพาลคิดอย่างนั้น เปลือกตาปรือปิดลงช้าๆอีกครั้ง พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านในตอนนี้ทิ้งไป
เธอควรเชื่อใจยุนอา ยุนอารักเธอ เรารักกัน





.



.





"อาห์~"
เสียงครางกระเส่าถูกเปล่งออกมาเพียงผละแผ่วแต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึก 
ผิวกายเปลือยเปล่าของทั้งสองร่างเสียดสีกันจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว




ภาพนั้นชัดเจนเสียจนเหมือนกับว่ามันเกิดขึ้นตรงหน้า หรือมันจะคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เพราะความรู้สึกทีสัมผัสได้นั้นมันก็ชัดเจนเหลือเกิน
คิ้วบางเหนี่ยวเข้าหากันพร้อมทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่เม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้า กายเล็กขยับพลิกตัวราวกับหลีกหนีความทรมานบางอย่างอยู่
สองมือเล็กกำผ้าปูที่แน่นจนยับยู่ ลมหายใจหอบถี่ ดวงหน้าขาวใสที่มีเม็ดเหงื่อเกาะพราวสบัดไปมาอย่างห้ามไม่ได้
แม้อากาศภายในห้องไม่ได้ร้อนเลยแม้แต่น้อย แต่กายเล็กของแทยอนที่ยังคงพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่มนั้นกลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกาฬ




"อ๊ะ~"
กายบางด้านล่างเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกรัวเร็วตรงช่วงหว่างขา ที่มีคนด้านบนนั้นคอยหยิบยื่นให้ 
พร้อมทั้งร่างระหงนั้นขยับก้มลงซุกไซร้เนินอกคนใต้ร่างของเขาอย่างกระหายหิว




แทยอนพยายามที่จะมองหน้าของคนทั้งสองที่กำลังทำตัวฉาบฉวยอยู่ในสายตาเธอ ภาพที่เห็นนั้นมันช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน
โดยเฉพาะร่างเพรียวบางที่อยู่ด้านบนนั้น แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรแทยอนก็ไม่สามารถที่จะเห็นใบหน้าของทั้งสองคนได้เลย
กายเล็กบิดพลิกไปมาอย่างอยู่ไม่สุข ใบหน้าเรียวสะบัดยุ่งเหยิงไม่ต่างจากเรือนผมสีบลอนด์สว่างประบ่าที่ตอนนี้กระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง
มือเล็กเลื่อนขึ้นมากำจิกหมอนนุ่มด้วยความทรมาน ชุดนอนที่สวมใส่อยู่เปียกชุ่มไปหมด




"ยุนอา!~"




แทยอนสะดุ้งตื่นจากห้วงนิทราทันทีพร้อมกับกายเล็กที่ดีดตัวลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ
มโนภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือเรือนกายด้านล่างกระตุกเกร็งเสร็จสมพร้อมกับครางร้องเรียกชื่อคนรักของเธอออกมา
ยุนอา!... ใบหน้าขาวใสชื่อเหงื่อตื่นตระหนกตวัดสายตามองไปรอบทิศทางอย่างหวาดระแวง
แต่รอบกายก็ว่างเปล่าไม่มีทั้งทิฟฟานี่หรือยุนอา มีเพียงเสียงลมหายใจหอบถี่ที่เป็นของเธอเอง
นี่เธอเผลอหลับไปอีกแล้วงั้นสิ
พยายามนึกย้อนไปหลังจากที่ทิฟฟานี่เอ่ยขอโทษเธอแล้ว ร่างบางก็ลุกออกจากห้องไป
ซึ่งนั่นก็ทำให้แทยอนย้ายตัวเองเข้ามานอนเล่นต่อในห้องยุนอา
โดยปรกติทิฟฟานี่จะมานอนด้วยแค่เฉพาะเวลาที่อยู่ในห้องของแทยอนเท่านั้น


แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ฝันอะไรแปลกๆแบบนั้น แทยอนพยายามผ่อนลมหายใจดึงสติกลับมาให้เป็นปรกติ
พร้อมทั้งยกมือเล็กขึ้นเสยผมด้วยความรู้สึกที่ตีรวน แล้วใช้หลังมือปาดความชื้นบนใบหน้าของตัวเอง
แต่ก็อดนึกย้อนกลับไปในภาพที่เห็นในห้วงนิทรานั้นไม่ได้ ผู้หญิงใต้ร่างเพรียวบางที่ถูกเรียกว่ายุนอานั่น
เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นพลางใช้ความคิด ก็ในเมื่อเธอพยายามที่จะรู้แต่กลับรู้ไม่ได้ ความข้องใจจึงยังคงไม่หมดไป

ระบายลมหายออกมาอย่างห้ามไม่ได้พลางสบัดหน้าไล่ความคิดพวกนั้นออกไปเสีย เธออาจจะคิดมากไปจนฝันอะไรเรื่อยเปื่อย
เพราะการที่ไม่รู้ว่าอีกคนในฝันเป็นใครนั้นทำให้แทยอนเกิดความฟุ้งซ่านขึ้นมาอีก แต่ก็ยังดีที่มันเป็นเพียงแค่ฝัน
หรือเธอกำลังคิดถึงยุนอาอยู่กันแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นมือเล็กจึงเอื้อมไปคว้าสมาร์ทโฟนที่ยังคงอยู่ข้างๆหมอนที่เดิมที่เธอเป็นคนว่างไว้
เมื่อเห็นเวลาในหน้าจอเรียวคิ้วก็กะตุกเข้าหากันอีกครั้ง ตีหนึ่งกว่าแล้วทำไมยุนอายังไม่กลับมาอีก
และนั่นยิ่งทำให้ความร้อนใจของแทยอนเกิดขึ้นในทันที

ประจวบเหมาะกับมโนภาพที่เห็นเมื่อครู่นี้ยิ่งพาให้สติของเธอฟุ้งซ่านอีกหน เธอกลัวว่าคนด้านล่างนั้นจะกลายเป็นใครที่ไม่ใช่เธอ
แม้มันจะเป็นเพียงแค่มโนภาพ แต่แทยอนก็คงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี
ปลายนิ้วแตะปลดล็อคเครื่องสี่เหลี่ยมแล้วเข้าไปยังหน้าแชทของยุนอาที่ค้างไว้ทันที
แล้วก็ได้เห็นข้อความที่ยุนอาทิ้งไว้เมื่อตอนช่วงสามทุ่มกว่า
บอกว่าเขามีถ่ายซีนกลางคืนต่ออีกหน่อย ไม่เยอะแต่ยากเพราะเป็นซีนอารมณ์ อาจจะใช้เวลาค่อนข้างนาน

แทยอนเข้าใจดีเพราะเท่าที่เธอตามดูละครของยุนอาออนแอร์ และได้เห็นซีนอารมณ์ของยุนอานั้นก็รู้ได้ทันทีว่ามันไม่ได้เล่นกันง่ายๆ
แต่ว่านี่มันก็ผ่านมาเกือบห้าชั่วโมงแล้ว ถึงจะอย่างนั้นแทยอนก็ยังเลือกที่จะพิมพ์ถามไปในแชทแทนที่จะโทรหา
ก็แค่ถามว่าเสร็จหรือยังจะกลับบ้านตอนไหน เท่านั้นแหละ
เมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่อ่านก็เลยคิดในแง่ดีไว้ว่าเขาอาจจะยังเข้าซีนอยู่ เธอจึงวางสมาร์ทโฟนไว้
และเลือกที่จะไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนดีกว่า เนื่องจากตอนนี้ชุดนอนของเธอก็ยังคงชื้นเหงื่ออยู่ และการอาบน้ำอาจจะช่วยใจเธอใจเย็นลงบ้าง

คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็ลุกออกจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ชุดนอนตัวบางถูกถอดออกลงไปกองกับพื้นภายในเสี้ยววินาที เหลือเพียงกายเปลือยเปล่าผิวขาวเนียนชวนสัมผัส
ร่างเล็กมองร่างไร้อาภรของตัวเองในกระจก ไล่สายตาสำรวจสัดส่วนที่คุ้นเคยดีอย่างใจเย็น
แล้วมุมปากก็อดกระตุกยกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เมื่อพบร่องรอยจากบทรักเมื่อคืน

อ่า...ยุนอานี่มักจะทิ้งตราประทับไว้ในจุดที่มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้ และยิ่งได้เห็นอีกก็ยิ่งชวนให้นึกถึงบทรักของเราสองคน
มือเล็กยกขึ้นลูบไล้เบาๆที่รอยแดงจ้ำช่วงอกและมันก็ใกล้ส่วนปลายยอดเสียจนปลายนิ้วเฉียดไปโดน
ความรู้สึกหวามไหวที่มันแอบซ่อนอยู่ตั้งแต่อยู่ในห้วงนิทราเริ่มถูกจุดอีกครั้งโดยเจ้าตัว
แทยอนสะบัดหน้าแรงๆสองสามทีเพื่อไล่อารมณ์ที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นในตอนนี้ออกไป
พลางจัดการร่วบปลายผมสั้นประบ่าของตัวเองขึ้น เธอควรจะอาบน้ำสักที
เรียวขาทั้งสองก้าวไปยืนอยู่ในส่วนอาบน้ำ จัดการเปิดมัน หวังให้มันช่วยลบล้างความฟุ้งซ่านนี้ออกไปจากความคิด
ความชุ่มชื่นจากน้ำอุ่นไหลผ่านผิวกายไปตามแรงโน้มถ่วง
ก่อนที่มือเล็กทั้งสองข้างที่ชโลมครีมอาบน้ำจะถูกใช้ลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย




.




ร่างสูงโค้งให้พี่ๆทีมงานรอบกอง หลังจากที่เธอเข้าซีนสุดท้ายของวันนี้เสร็จ จึงขอตัวกลับก่อน
เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว แล้วที่วันนี้ยุนอาจำเป็นต้องอยู่ถ่ายจนดึกขนาดนี้
นั่นก็เพราะต้องเก็บส่วนที่เป็นของวันพรุ่งนี้และมะรืนไปด้วย
เนื่องจากเธอต้องไปทำน่าที่ในฐานะโซยอชิแดในวันมะรืน ส่วนวันพรุ่งนี้จึงเป็นวันซ้อม
ร่างสูงพาตัวเองก้าวขึ้นรถที่มีพี่ผู้จัดการเดินไปขึ้นยังที่คนขับ ยุนอาเลือกจะนั่งแถวต่อจากเบาะข้างคนขับ
โดยให้เหตุผลกับคนอายุนมากกว่ารู้สึกเพลียและเมื่อยขอเหยียดหน่อย
ซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดอะไรตามเคย แต่เหตุผลจริงๆแล้วเธอเห็นว่าแทยอนทักแชทมาต่างหากล่ะ
เพื่อป้องกันไม่ให้พี่ผู้จัดการเห็นว่าเธอคุยกับใครหรือคุยอะไรจึงเลือกมานั่งตรงนี้ดีกว่า พร้อมทั้งเสียบหูฟังทั้งสองข้าง
ปลายนิ้วแตะสัมผัสหน้าจอไปด้วยความเคยชิน และเมื่อหน้าแชทของแทยอนปรากฎสู่สายตาเรียวปากบางก็ขยับยิ้มเล็กน้อย
เมื่อเห็นข้อความที่คนรักนั้นทิ้งไว้

TaeTae:
ถ่ายเสร็จยังงงง เมื่อไรจะกลับ หลับรอแล้วนะ

นี่เอาอะไรไปมั่นใจขนาดนั้นว่าโทรศัพท์ของเธอจะไม่ไปอยู่ในมือคนอื่นเช่นพี่ผู้จัดการ
โดยเฉพาะช่วงเวลาที่ต้องเข้าซีนถ่ายยาวๆแบบนี้ แต่ยังไงก็ยังดีที่เธอจัดการโยนมันใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย
เพราะตั้งแต่ก็รายงานคนตัวเล็กไปแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นไม่มีการตอบรับใดๆเธอจึงคิดว่าแทยอนคงเผลอหลับไปอีก
จึงคิดว่ารีบๆถ่ายให้เสร็จๆจะได้กลับไปนอนร่างนุ่มนิ่มของคนรักสักที อยากกอดจะแย่อยู่แล้ว

YoonYoon:
กำลังกลับ อยู่บนรถแล้ว

ระยะทางจากกองถ่ายไปถึงหอพักก็ใช้เวลาราวๆสามสิบถึงสี่สิบนาที ซึ่งข้อมูลตรงนี้แทยอนรู้อยู่แล้ว
เพราะตั้งแต่กลับมาถ่ายที่เกาหลีรอบนี้ ซีนของเธอก็มักจะอยู่ในสถานที่เดิมๆ
เวลาผ่านไปประมาณไม่กี่นาทีที่ยุนอาสลับหน้าแอพพลิเคชั่นไปหน้าอื่นๆเพื่อเช็คข่าวสารอะไรไปเรื่อย
ก็เห็นระบบแจ้งเตือนเด้งว่าแทยอนนั้นตอบกลับมาแล้ว

TaeTae:
อื้อ เร็วๆนะ นอนคนเดียวมันเหงา

YoonYoon:
รีบที่สุดในชีวิตเลยล่ะ คิคิ

ยุนอายกยิ้มให้กับประโยคชวนคิดของเราทั้งสอง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วแทยอนนั้นหมายถึงอะไร
และแทยอนก็คงเข้าใจเช่นกันว่าเธอรีบเพราะอยากจะกอดเขาเต็มทีแล้ว
แทยอนอ่านแล้วแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา นั่นจึงทำให้ยุนอาสลับไปเช็คหน้าอื่นๆต่อไปสักพัก เหลือบมองเวลา ตีสองกว่าแล้ว
ก่อนจะตวัดสายขึ้นมองถนนข้างหน้าสำรวจเส้นทาง แล้วเลื่อนกลับมายังจอสมาร์ทโฟนอีกครั้ง
สลับเข้าแอพพลิเคชั่นสีเหลืองที่แทยอนเคยชวนเล่น เธอก็โหลดมาสมัครเสร็จติดตามแทยอนไว้แล้วก็ปล่อยร้าง
ไม่ได้คิดว่าจะเปิดเผยอะไร จึงไม่ได้ระบุตัวตน ก็ปรกติเป็นคนไม่ค่อยสันทัดพวกเรื่องโซเชี่ยลอยู่แล้ว
ทุกวันนี้ก็มีแต่เล่นตามคำชวนของแทยอนซะส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
คิ้วเรียวถูกยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย เมื่อสำรวจไปสำรวจมาในการทำงานของแอพพลิเคชั่นตัวนี้
ก็พบว่าคนเดียวที่เธอติดตามอยู่นั้นได้มีการอัพเดทอะไรบางอย่าง ด้วยความอยากรู้ปลายนิ้วจึงแตะเข้าไปดูทันที


นิ่ง...หลังจากที่เห็นภาพเคลือนไหวพร้อมเสียงที่แทยอนอัพลงโซเชี่ยลแล้ว
ทำไมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างดวงตาเรียวสวยหรี่ลงเล็กน้อย ราวกับจะจับผิดเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมตรงหน้า
แต่เปล่าเลยยุนอากำลังคิดตามที่ได้ยินคนรักพูดในภาพเคลื่อนไหวเมื่อครู่ต่างหากล่ะ
แถมท่าทางแบบนั้นที่เหมือนจะแหวกสาบเสื้อออกแต่กลับยกขึ้นมาปิดปากยิ้ม
ชุดนอนตัวโปรดที่เป็นความลับ... ก็พยายามนึกว่าอันดับแรกในชุดโปรดของแทยอนนั้นคือชุดไหน
ว่าแต่ชุดโปรดนี่หมายถึงชุดเดียวกับที่ใส่บ่อยที่สุดหรือเปล่า
เพราะส่วนมากที่เรานอนด้วยกันนั้นมันมักจะไม่ได้ใส่อะไรเลยเสียมากกว่า
คิดเพียงเท่านั้นมุมปากก็กระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก ว่าแล้วก็แกล้งทักแชทไปแซวคนรักสักหน่อยดีกว่า คึคึ

YoonYoon:
ชุดนอนตัวโปรดของแทแท ชุดไหนกันน๊าาา? ใช่ที่ยุนคิดหรือเปล่านะ - -+

TaeTae:
อยากรู้? ก็รีบกลับมาดูสิ

แน่ะะะะ แบบนี้มันนนน... ฮึยยย ยุนอาแทบอยากจะกรี๊ดใส่เจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมในมือเสียจริงๆ ก็แทยอนเล่นตอบมาแบบนี้สิ จะให้คิดยังไงคะ?
จากตอนแรกที่คิดว่าจะแกล้งเขาแต่ทำไมมันเหมือนเธอโดนแทยอนแกล้งเสียเอง สงสัยจะติดกับของคนตัวเล็กเข้าแล้วล่ะ ยุนอาเอ้ย
เธอต้องใจเย็นไว้ เดี๋ยวจะถึงบ้านแล้ว ร่างสูงพยายามบอกตัวเองไม่ให้สติกระเจิงไปมากกว่านี้
แต่ก็ดูท่าว่ามันจะยาก เพราะในสมองนั้นมันคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว




.




ประตูห้องถูกเปิดอย่างรวดเร็วเมื่อร่างสูงมาถึง ก่อนจะยืนมองตัวต้นเหตุที่ทำให้ในใจเธอร้อนรุ่มอยู่ตอนนี้
ยังจะนอนเล่นสมาร์ทโฟนสบายใจเฉิบอีกแหนะ ปลายนิ้วเรียวกดล็อคประตูห้องนอนของตัวเองอย่างรู้น่าที่
แล้วยกมาดันปีกหมวกแก๊ปที่ดำที่สวมใส่อยู่ให้เปิดขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อจะได้มองอะไรขนัดกว่านี้หน่อย
ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหยุดยืนมองร่างเล็กอยู่ที่ข้างเตียง
ยุนอาคิดว่าจริงๆแล้วแทยอนตั้งใจจะให้มันแบบนี้อยู่แล้ว และเธอก็ยินดีจะเล่นไปตามเกมที่แทยอนกำหนดไว้



"ยั่วกันหรือคะ?"

มันได้ผลเมื่อร่างเล็กที่นอนพิงหัวเตียงอยู่นั้นเลื่อนสายตามามองหน้ากันพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
มือเล็กวางเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมไว้ราวกับว่ามันไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

"ใช่ เห็นกลับช้า ก็เลยนึกว่ามีอะไรน่าสนใจอยู่ที่กองมากกว่าที่นี่"

กายเล็กขยับคลื่อนกายหย่อนขาสองข้างลงริมเตียง และมันก็ตรงกับจุดที่ร่างสูงยืนอยู่
มือเล็กข้างนึงยกขึ้นดึงรูดสิ่งเหนี่ยวรั้งเรือนผมตัวเองออก ก่อนจะโยนมันทิ้งไป
สบัดศีรษะไปมาเล็กน้อยให้เส้นผมสีสว่างประบ่าทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วง ช้อนตาขึ้นมองอีกคนที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว
แทยอนเอนกายไปด้านหลังเล็กน้อยใช้แขนท้าวยันที่นอนไว้เพื่อให้ทรงตัวอยู่
ยุนอาเห็นท่าทางแบบนั้นของคนตัวเล็กก็อดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้
พร้อมทั้งเอ่ยตอบประโยคที่ร่างเล็กเอ่ยเหมือนจะจิกแขวะกันนั้น อย่างไม่ยอมแพ้

"คิดว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆขี้อ่อยคนนี้อีกหรือ"

พูดจบก็ประทับริมฝีปากเข้ากับส่วนเดียวกันเบาๆ ก่อนจะผละออกมา
ยุนอาคิดว่าเธอควรจะอาบน้ำให้เรียบร้อยเสียก่อน ค่อยมาจัดการ(?)กับคนขี้ยั่วตรงหน้านี้
แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะยืดตัวได้เต็มส่วนสูงคอเสื้อยืดสีดำของเธอก็ถูกฉุดรั้งไว้ ด้วยมือเล็กข้างนึง

ยุนอาก็ไม่คิดขืนตัวไว้จึงโน้มกายต่ำลงไปอีกครั้งตามแรงดึงที่คอเสื้อ
ไม่รู้หรอกว่าแทยอนกำลังคิดจะทำอะไรหรือจะเล่นอะไร แต่ยุนอาก็พร้อมที่จะเป็นคู่ปรับให้คนตัวเล็กนี้อยู่แล้ว
แทยอนเองก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูงที่เธอฉุดรั้งคอเสื้อเขาไว้ คล้ายกับว่าจะหาเรื่องอีกฝ่าย ใช่เธอกำลังต้องการจะหาเรื่อง(?)ยุนอา
ปลายจมูกโด่งรั้นสูดลมหายใจแรงขึ้นอีกหน่อยแถวๆลำคอระหงของร่างสูง
อาจดูคล้ายเป็นการซุกไซร้แต่จริงๆแล้วแทยอนกำลังพิสูจน์ต่างหาก ซึ่งมีเหรอที่ยุนอาจะไม่รู้


"หวังจะเจอกลิ่นอะไรอยู่"

ถึงจะถามไปอย่างนั้นแต่ยุนอาก็ยังคงนิ่งอยู่อย่างเดิม ปล่อยให้ร่างเล็กนั้นสูดดมกลิ่นจากตัวเธอต่อไป
แทยอนกำลังระแวงว่าเธอไปไหนทำอะไรมากันแน่ถึงได้กลับดึกแบบนี้สินะ
แต่แทนที่จะรู้สึกไม่พอใจ ร่างสูงกลับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก
มือเรียวเริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มยกขึ้นลูบไล้ไหล่มนอีกฝ่ายที่ยังมีเนื้อผ้าบางๆของชุดนอนตัวโปรดอันดับสองกั้นอยู่
และมันก็ชวนให้ร่างสูงนั้นต้องเลื่อนไปปลดกระดุมเม็ดที่สามต่อจากที่เจ้าตัวปลดทิ้งไว้อยู่ก่อนช้าๆ อย่างไม่รีบร้อน
เพื่อจะดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย และมันได้ผลเมื่อแทยอนผละใบหน้าออกมาหรี่ตาจ้องหน้าเธอ

"อยู่ดึกขนาดนี้ แอบไปทำอะไรมาหรือเปล่า"

"จะให้ทำอะไรล่ะ ก็ถ่ายซีนเผื่อไว้อีกสองวันน่ะสิ"
ยุนอาตอบกลั้วหัวเราะ นี่แทยอนคิดว่าเธอจะทำตัวเหลวไหลเกเรหรือไงกัน ถึงได้มาส่งสายตาจับผิดกันอยู่แบบนี้
คนตัวเล็กยกเรียวคิ้วขึ้นราวกับแปลกใจ ถ่ายเผื่อไว้อีกสองวันงั้นเหรอ
อ๋อจริงสิ นี่เธอลืมไปได้อย่างไรกันว่าพรุ่งนี้พวกเราต้องไปปูซานกันเพื่อทำหน้าที่ในฐานะโซยอชิแด
ทั้งที่เมื่อบ่ายก็ยังกังวนเรื่องนี้อยู่แท้ๆ กลับมาลืมเอาตอนค่ำเสียอย่างนั้น
ก็ใครใช้ให้ยุนอาไปกินข้าวเย็นกับซุนเซียวเซียวกันล่ะ แถมยังฝันนั่นอีก

แทยอนระบายลมหายใจออกมายาวๆ เพื่อไล่ความรู้สึกระแวงฟุ้งซ่านที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นพวกนั้นออกไปจากความรู้สึก
ก่อนที่มือเล็กข้างนึงจะยกขึ้นจับปีกหมวกแก๊ปกระตุกมันให้หลุดออกจากศีรษะของคนตัวสูงกว่าและโยนมันทิ้งไปข้างกาย
แล้วเลื่อนมารั้งชายเสื้อยืดแขนยาวสีดำของยุนอาขึ้น ซึ่งร่างสูงก็ให้ความร่วมมือช่วยถอดมันออกอย่างรู้งาน
ยุนอากลับมาจ้องหน้าแทยอนอีกครั้งหลังจากที่มือเรียวโยนเสื้อตัวเองทิ้งไปข้างเตียง ราวกับจะถามเธอว่าต้องการเช็คอะไรเขาอีกหรือเปล่า
ร่างเล็กยกยิ้มอย่างพึงพอใจกับการแสดงออกถึงความบริสุทใจของคนรัก แล้วยันกายเล็กลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง
แต่ถึงอย่างนั้นปลายคางของเธอก็ยังต้องเชิดขึ้นเล็กหน่อยเพื่อที่จะสบตากับคนตรงหน้าได้


"แล้วคุณซุนเซียวเซียวอยู่ให้กำลังใจถึงตอนไหนล่ะ"

กลีบปากขยับถามเหมือนไม่ได้ซีเรียสอะไรนัก แต่ในใจก็ยังหวังคำตอบให้เป็นไปในแบบที่ต้องการ
ในขณะที่สองมือเล็กก็ยกขึ้นอ้อมไปปลดตะขอบราของคนอายุน้อยกว่าโดยไม่ต้องขออนุญาติ
ใบหน้าขาวใสยังคงมีรอยยิ้มติดอยู่ที่มุมปาก ก็อยากรู้ว่าคำตอบของยุนอานั้นจะเป็นแบบที่หวังหรือเปล่า
หากแต่อีกใจก็เกรงว่าคำจอบนั้นอาจจะตรงข้ามจากที่เธอหวัง

"กินกันเสร็จ พี่เขาอยู่ต่ออีพสักพักใหญ่ๆอ่ะ"
ร่างสูงตอบนิ่งๆ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาให้แทยอนได้จับผิด
ยอมรับว่าเธอแอบสะดุดกับคำว่า กินกันเสร็จ ของอีกคนเสียจนเผลอคิ้วกระตุก แค่กินข้าวหรือกินอะไร?
แต่แทยอนก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปอย่างที่คิดทั้งหมด เพราะแค่นี้ก็ดูเป็นการไม่ไว้ใจคนรักมากเกินไปแล้ว
เมื่อส่วนบนของยุนอาไร้อาภรใดปรกปิดแล้วมือเล็กจึงลากกลับมายังหน้าท้องที่มีรอนกร้ามบางๆชวนให้น่าจับจ้องน่าสัมผัส
ไล้ปายนิ้วอ้อยอิ่งตามร่องบางๆตรงกลางต่ำลงมาช้าๆ จนถึงขอบเอวกางเกงยีนส์ขายาวที่ร่างสูงสวมใส่อยู่
มือเล็กบิดปลดดุมออกรั้งมันให้รนลงพร้อมใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเนื้อผ้าบางๆด้านในลงมาด้วย
ในขณะที่สายตาของทั้งสองยังคงสบลึกเข้าด้วยกันอย่างไม่มีใครยอมถอนออกไปไหน

ยุนอาที่ไร้การปัดป้องแถมยังให้ความร่วมมือในเปลื้องอาภรบนเรือนกายของเขา
และเมื่อร่างสูงเปลือยเปล่าแล้วยุนอาก็ยังคงยืนมองหน้าเธอนิ่งๆอยู่อย่างเดิม
กลายเป็นแทยอนเสียเองที่ต้องละสายตาออกมาแต่นั่นก็เพราะเธอต้องการที่จะไล่มันสำรวจกายเปลือยเปล่าของร่างสูงตรงหน้าต่างหาก
ยุนอายังคงดูดีทุกระเบียบนิ้ว แล้วจะไม่เธอหวงได้อย่างไรกัน
มุมปากยังคงยกยิ้มอยู่อย่างเดิมเมื่อนึกไปถึงว่าร่างกายสุดเพอร์เฟคนี้เป็นของเธอเพียงคนเดียว




....ที่สามารถเห็นและสัมผัสได้ทุกส่วนสัด...




"ไปอาบน้ำ แล้วเรามาดูชุดนอนตัวโปรดของแทกัน"

160930...

ตัดฉับ!

---------------------------------------------------------------------------

Talk:

อยากรู้มั้ยว่าชุดนอนตัวโปรดอันดับหนึ่งของแทยอนคือชุดไหน หึหึ

เอาเป็นว่าลงชื่อไว้เผื่อ PM กันก่อนแล้วกันนะคะ 

เพราะเราก็ยังไม่ได้เขียนไว้ต่อจากนี้ แหะๆ กำลังสองจิตสองใจว่าจะเขียนดีมั้ย ><

อยากเขียนแต่ก็อยากจบแบบนี้อ่า เอาเป็นว่าถ้าคลอดมาได้ก็จะส่งให้คนที่ลงชื่อไว้แล้วกันนะ

*อ่อแล้วก็ใครยังไม่ได้รับ PM อันเก่ารบกวนแจ้งอีกทีด้วยนะคะ เราก็เบลอๆ (เบลอว่ารักแถบ) #ผิดด

เห็นมีรีดบอกขอโมเม้นฟานี่นิดนึง คือเราก็จะพยายามมีให้นะคะ

เพื่อคงคอนเซ็ปเรื่องนี้ด้วย แต่พาร์ทนี้ค่อนข้างเป็นไปทางพาร์ทแทยอนมากกว่า

เลยมีฟานี่น้อย เอาไว้มีโอกาสเราจะมาต่อพาร์ทฟานี่นะคะ

เอาจริงๆคิดใหญ่เอาไว้ว่าจะมีพาร์ทยุนด้วยแหละ แต่ว่าหลังจากพาร์ทนี้แล้ว

ขอไปต่ออีกเรื่องให้จบๆไปก่อนแล้วกันนะคะ แล้วจะกลับมาเขียนเริ่องนี้อีก

อ่าขอแจ้งไว้ก่อนเลยนะคะเรื่องตารางของเจ๊ซุนเซียวเซียว
คือเราก็ไม่ได้ตาม แล้วก็ไม่ได้ไปหาข้อมูลมาเขียน แค่ยืมตัวนางมาเจ๋ยๆ
เพราะงั้นหากมีความไม่ตรงความจริงยังไงจึงต้องขอเตือนไว้ก่อน แฮ่ๆ

เพราะว่าเราปลีกมาเขียนเรื่องนี้ก่อน เรื่องยาวก็ต้องเบรคไว้
สัมหรับรีดที่ตาม Amulet อยู่ก็ขอแจ้งไว้เลยนะจะหยุดอัพไปก่อนเพราะเรามาอัพเรื่องนี้
เดี๋ยวอัพจบตอนนี้แล้วจะกลับไปต่อ


แล้วที่ขาดไม่ได้ต้องขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามนะคะทั้งเรื่องใหม่เรื่องเก่า
อาจมีคำผิดอยู่บ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ

.

.