.....۞ Amulet Classic ۞..... [Chapter XXIX]

Chapter XXIX


ร่างเล็กเดินเข้ามาในคฤหาสน์สีขาวที่ตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้บรรยากาศรอบกายชวนให้รู้สึกถึงเวทมนต์
ร่างสูงเพียวเดินตามมาติดๆมองรอบข้างรู้สึกอย่างกับลอยอยู่บนปุยเมฆ จนเมื่อทั้งสองหยุดยืนตรงหน้าและโค้งให้กับหญิงสาวที่นั่งหลับตานิ่งอยู่ข้างหน้านั้น
ก่อนที่คนตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นและเอ่ยเสียงอ่อนอย่างเหนื่อยล้า
"แม่ฮโยยอนคะ บอกฉันหน่อยได้มั้ยคะว่าใครลอบสังหารพ่อฉัน"
"ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ดีนะแทยอนคนที่ผุดขึ้นมาในสมองเธอคนแรกคือศัตรูตัวฉกาจของเธอ และเค้าก็ยังไม่ตาย"
ร่างเล็กนิ่งอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินคำตอบจากหญิงสาวตรงหน้า ยังไม่ตาย?เป็นไปได้ไงสภาพนั้นแล้วยังรอดกลับมารอบสังหารพ่อเธอได้?
แทยอนขมวดคิ้วครุ่นคิดบางอย่าง...หรือว่าเจสสิก้า ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นฮโยยอนก็สามารถรู้ได้ว่าแทยอนนั้นคิดอะไรอยู่
"เธอคิดไม่ผิดหรอกแทยอนตอนนี้เค้าเทียบเท่าหรืออาจจะเหนือกว่าเธอแล้ว และอีกเรื่องนึงที่เธอควรรู้...มีคนคนนึงที่เค้าจะอยู่ข้างๆเธอ
และช่วยเธอได้ แค่เธอนะแทยอน เธอสามารถทำในสิ่งก็เธอคิดได้ทุกอย่างแค่ไม่ผิดต่อคำสาบานของตัวเอง"
ล่างเล็กก้มหน้าลงกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่นเพราะใจในเริ่มว้าวุ่น จากนั้นก็โค้งให้กับหญิงสาวก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไป
ยุนอานิ่งไปเล็กน้อยเธอเหลือบมองหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ ...แทยอนเคยผ่านพิธีสาบาน?หมายความว่าไงกัน
ร่างสูงพยามเรียกสติกลับมาก่อนจะรีบวิ่งตามคนตัวเล็กไป แม้ว่าในใจจะยังคงสงสัยอยู่ไม่ลดละ


"แทยอนอา ใจเย็นๆนะคะถึงเค้าจะไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงแต่เค้าก็เป็นห่วงเธอนะ"
ยุนอาเดินมาโอบรอบเอวเล็กไว้จากด้านหลังวางคางไว้บนไหล่เค้า เธอรู้ว่าเรื่องนี้มันซีเรียสมาก
แต่ร่างสูงเองก็เห็นแทยอนเครียดแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วไม่สิหลายอาทิตย์แล้วต่างหาก จนอดห่วงไม่ได้
แทยอนหมุนตัวกลับมายกแขนโอบรอบคอร่างสูงไว้ ร่างเล็กสั่นไหวอยู่ไม่น้อยเพราะคิดมากจนเธอแทบไม่มีแรงจะทำอะไรเลย เครียดแต่ก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าเครียดเรื่องที่ศัตรูอาจจะเก่งกว่า
หรือเครียดที่ไม่แน่ใจว่าใครคือคนคนนั้นที่ฮโยยอนพูดถึง
"ที่รัก...เค้าสับสนไปหมดแล้ว เค้าจะทำยังไงดี"
เสียงใสถูกเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบาอย่างเหนื่อยล้า ยุนอาชะงักไปเล็กน้อยเธอไม่เคยเห็นแทยอนดูอ่อนแอขนาดนี้มาก่อนเลย เธอเริ่มรู้สึกถึงความชื้นแฉะบริเวณคอเสื้อ
...แทยอนกำลังร้องไห้งั้นเหรอ ร่างสูงเริ่มจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว คนที่เคยเข้มแข็งดั่งเหล็กไหลชั้นดีแต่ตอนนี้เค้ายืนร้องไห้ซบอกเธออยู่ตรงหน้านี้
เธอควรจะช่วยแทยอนอย่างไรดี มือเรียวยกขึ้นลูบเรือนผมสีบลอนด์สว่างของคนรักเบาๆประทับจูบลงบนศีรษะเค้าอย่างปลอบโยน

ผ่านไปพักใหญ่ยุนอาจึงตัดสินใจพาร่างเล็กของแทยอนเข้ามาในบ้านพักก่อน พวกเธอคิดกันไว้แล้วแหละว่าคืนนื้จะค้างที่นี่แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ
พอเข้ามาได้ไม่นานร่างเล็กก็ผลอยหลับไปแล้ว เค้าคงเหนื่อยมากจริงๆรางสูงสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน
ขยับเข้ากอดแนบชิดแผ่นหลังของร่างเล็กไว้กดจูบเบาๆลงบนเรือนผมสีบลอนด์สว่างไปอีกครั้งอย่างรักใคร่ เวลานี้ยุนอาอยากช่วยแทยอนมากจริงๆ ถึงจะรู้ดีว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วตาม


แทยอนค่อยปรือตาขึ้นเธอจำได้ว่าเธอไปคุยกับฮโยยอนแล้วเธอก็ไปยืนร้องไห้ทำเอ็มวีอยู่ริมผ่าแล้วยุนอาก็อุ้มเธอเข้ามาในบ้านพักแล้วนี่...
ร่างเล็กหันไปเหลือบไปมองด้านหลังก็เห็นใบหน้าดูดีนั้นหลับตาพริ้มอยู่ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเค้ากำลังหลับสนิท
เรียวแขนของเค้าก็พาดโอบกอดเอวเธอไว้หลวมๆ รอยยิ้มบางๆเผยออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือเล็กวางทาบทับสอดประสานหลังมือเรียวไว้
ไม่รู้ทำไมแต่อ้อมกอดจากคนคนนี้ถึงทำให้เธออุ่นใจได้มากขนาดนี้ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเค้าแข็งแกร่งไม่เท่าเธอ
หรืออาจเป็นเพราะเธอมั่นใจในตัวเค้าว่าร่างสูงคนนี้รักเพียงแค่เธอมากแค่ไหนหรือมากพอที่เค้าจะยอมเพื่อเธอได้ทุกอย่างจริงๆ
คิดอะไรอยู่เพลินๆสายตาก็เหลือบเห็นไอโฟนวางอยู่ข้างหัวเตียงเลยหยิบมากดดู ...อ่าเย็นแล้วเหรอเนี่ย
ความขี้เกลียดมันเลยผุดขึ้นมาตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อยแต่พอเอาเข้าจริงขี้ก็เกลียดซะงั้น
เห็นเจสสิก้ากับใครไม่รู้ทักแอปมาปลายนิ้วเรียวเลยจิ้มเข้าไปดูหน่อยคุยๆตอบไปอยู่พักนึงก็วางไว้ที่เดิม


ร่างเล็กค่อยๆพลิกตัวหันหน้าเข้าหาร่างสูงมือเล็กเอื้อมไปลูบแก้มนุ่มเค้าเบาๆ
"อื้ม ตื่นแล้วเหรอคะ"
เสียงงัวเงียของเด็กร่างสูงนั้นเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ไม่น้อยยุนอาค่อยๆปรือตาขึ้นมอง แทยอนพยักหน้าเบาๆก่อนจะเลื่อนเข้าไปจุ๊บที่เรียวปากของเค้า
พลางถามว่าหิวหรือยังเย็นแล้วสั่งอะไรมากินมั้ย ร่างสูงก็ยิ้มหรี่ตามองเธอแล้วบอกว่า "หิวเธอน่ะได้มั้ย" แทยอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มยั่วเด็กน้อยของเธอไปทีนึงแล้วก็กระแซะตัวเข้าหาเค้า แม้ความสุขที่ถูกหยิบยื่นให้จากคนตัวสูงกว่านั้นจะลบเลือนความทุกข์ที่มีอยู่ในใจตอนนี้ได้เพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราว แต่แทยอนเองก็ต้องยุนอาเช่นการ


"อื้อ ยุนอาพอแล้วค่ะเรายังไม่ได้กินข้าวกันเลยนะ"
ร่างเล็กที่ถูกทาบทับอยู่เริ่มครางท้วง นี่ใจคอยุนอาจะไม่ให้เธอพักกินข้าวกินปลาเลยหรือไงก็ตั้งแต่ช่วงเย็นที่ตื่นมาจนถึงตอนนี้ก็จะสามทุ่มแล้ว
ดูสิเค้าใช้งานเธอหนักเนอะ 555 แต่ก็ยอมเค้าทุกทีอ่ะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วขอโทรสั่งอะไรมาใส่ท้องหน่อยเถอะตั้งแต่เที่ยงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
ก้มลงมองร่างสูงที่ยังดื้อดึงขบเม้มเนินอกเธออยู่นั่น ถ้าถามว่าเคลิ้มมั้ยไม่ใช่ไม่เคลิ้มแต่มันหิวข้าวนี่นา
"ที่รัก...เดี๋ยวก่อนสิคะเค้าหิวแล้วนะกินข้าวเสร็จแล้วค่อยกินของหวานไม่ได้เหรอคะหึ้ม"
มือเล็กทาบเข้าที่สองข้างแก้มของเด็กร่างสูงดึงใบหน้าเค้าขึ้นมาพูดด้วยใกล้ๆ แล้วไม่วายจะต้องยั่วเค้าไว้แบบนั้นไม่งั้นนะได้หิวจนไส้ขาดแน่ๆ
ได้ยินอย่างนั้นแล้วยุนอาก็ฉีกยิ้มจนตาปิดใส่แทยอน พลางเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนมาโทรสั่งอาหารอย่างเร็วไว

อ้าว..โทรสั่งเสร็จไหงมาซุกเธอต่อแบบนี้ล่ะ!! อร๊ายยก่อนที่จะทนไม่ไหวซะเอง แทยอนต้องรีบไล่ยุนอาไปใส่เสื้อผ้าก่อนโดยให้เหตุผลว่า
เดี๋ยวพนักงานเอาอาหารมาส่งจะตาเหลือกเอาพอไล่ร่างสูงไปแต่งตัวได้แทยอนก็รีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำทันทีไม่งั้นมีหวังร่างสูงคงได้มาลวนลามเธออีกอ่ะ
นึกแล้วก็ขำนะแหมตอนจะยอมให้แรกๆนี่ลังเลๆบอกไม่อยากให้เธอเสียอย่างนั่นอย่างนี้พอได้แล้วไงล่ะแทบไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจ
แต่พอมาคิดถึงตัวเองแล้วก็ตกใจไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้มีผัว
อรั๋ยยเมื่อก่อนนี่มีเมียไม่รู้กี่คนต่อกี่คนให้ตายเถอะค่ะ อาบน้ำไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย

ร่างเล็กอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำที่ตอนนี้กำลังนั่งดินเนอร์กับสามีอยู่ในห้อง ดูดีเนอะแล้วนั่งกินไปก็เจอสายตาร้อนแรงของเค้าไปนี่เมื่อไรเธอจะกินอิ่มคะ
ไอ้ชุดคลุมอาบน้ำนี่ก็แหวกซะลึกเลย ไอ้คุณสามีเด็กนี่ก็นั่งส่องไม่รู้จะส่องเพื่อ?เห็นก็เห็นมาหมดแล้วคิดแล้วก็อยากจะเอาเนื้อสเต็กนาบหน้าเค้าจริงๆเลยให้ตายสิ

พอกินข้าวเสร็จแทยอนก็ไล่ยุนอาไปอาบน้ำก่อนโดยให้เหตุผลล่อลวงเด็กว่าก็จะได้ต่อกันยาวๆไงง่วงก็นอนเลย
เออนั่นแหละเดี๋ยวก็คงได้รับผิดชอบคำพูดตัวเอง55 ระหว่างที่รอร่างสูงอาบน้ำเธอก็คุยแอปไปเรื่อยแต่ส่วนมากจะคุยกันเจสสิก้า
เพราะอยากขอความคิดเห็นเรื่องที่ฮโยยอนบอกมาแล้วเจสสิก้าก็มีอาการคล้ายๆเธอนั่นแหละคือทั้งกังวลทั้งสับสน
แล้วเรื่องที่ข้องใจมันก็หนีไม่พ้น คนคนนึงที่เค้าอยู่ข้างๆเธอเค้าจะช่วยเธอได้น่ะ ใครล่ะคนคนนึงยุนอาเหรอเจสสิก้าเหรอหรือใคร...
คุยยังไม่ทันรู้เรื่องก็โดนลวนลามอีกแล้วยุนอาอาบน้ำเร็วเป็นบ้า ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงอยู่ร่างสูงก็มาคร่อมร่างเธอถามว่าคุยกับใคร
เธอก็บอกไปว่าคุยกับเจสสิก้าคุยเสร็จแล้วแหละ เค้าก็หยิบไอโฟนออกจากมือเธอไปวางข้างหัวเตียงพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาประกบจูบ
มือเรียวที่เพิ่งวางเครื่องมือสื่อสารก็กลับมาเกี่ยวแหวกชุดคลุมอาบน้ำของคนตัวเล็กช้าๆ
ร่างสูงผละจูบออกมามองหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตาอ่อนโยน "แทยอน...เค้ารักเธอนะเค้าไม่อยากให้เธอเครียดเลย"
ยุนอาเอ่ยเสียงแผ่วฝ่ามืออุ่นๆทาบเข้าที่สองข้างแก้มของคนตัวเล็กเบาๆ แทยอนได้ยินอย่างนั้นก็เผยรอยยิ้งบางๆออกมา
"แค่มีเธอพี่ก็อุ่นใจแล้วยุนอา..."ร่างสูงเผยรอยยิ้มบางๆที่ชวนให้รู้สึกถึงความอบอุ่นตอบกลับมา
ก่อนที่แทยอนจะวาดเรียวแขนโอบรอบคอคนตรงหน้าไว้แล้วออกแรงรั้งให้เค้าโน้มใบหน้าลงมาไล่พรมจูบต่ำลงไปยังเนินอกที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจของร่างเล็ก
แทยอนยกมือข้างนึงขึ้นสอดเรียวนิ้วเข้าไปตามกลุ่มผมสีน้ำตาลธรรมชาติของร่างสูงออกแรงขยุ้มมันเบาๆ
...cut



พอตื่นเช้ามาแทยอนก็บอกว่าอยากมาเดินเล่นก่อนจะกลับ ร่างเล็กก็เลยชวนเธอเดินเข้าในป่าที่เราเคยมาเดินกันนั่นแหละ
แล้วก็มาหยุดที่สายน้ำเส้นเดิมที่เราเคยลงไปเล่นด้วยกัน นึกถึงวันนั้นแล้วก็อดตะหงิดๆแปลกๆไม่ได้ว่าไอ้พวกนั้นมันเข้ามาได้ไง
ยุนอาคอยเดินตามร่างเล็กอยู่ห่างๆมองไปวิวป่าสีเขียวชอุ่มดูอุดมสมบูรณ์ไม่ต่างจากที่ได้เห็นเมื่อครั้งที่แล้วเลย
ยิ่งเป็นช่วงเช้าๆแบบนี้บรรยากาศรอบกายก็ยิ่งดี เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสัตว์นานาพันธุ์ดังปะปนกับเสียงใบไม้ที่พริ้วไหวไปตามแรงลมยามเช้า
แต่แล้วจู่ๆร่างสูงก็รู้สึกแปลกๆหวิวๆขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เหมือนมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากเมื่อนาทีก่อนอย่างชัดเจนจนยุนอาต้องรีบเดินเข้าไปโอบเอวร่างเล็กไว้
แทยอนเหมือนจะรู้อยู่ก่อนแล้วเค้าถามเสียงแผ่วว่า"รู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย"ยุนอาก็ครางรับสั้นๆตอบร่างเล็กไป ก่อนที่เค้าจะถามต่อว่า"พกมีดมากี่เล่ม"
"ยาวสองสั้นสอง"แทยอนก็บอกให้เอาคู่สั้นไว้ที่เค้า ร่างสูงได้ยินอย่างนั้นมือเรียวก็รีบคว้ามีดออกมาจากเข็มขัดสีเงินเงา
แล้วจัดการส่งมันให้แทยอนทันทีพลางหันมองไปรอบทิศทาง


เคร้ง!! แทยอนรับคมดาบของหญิงสาวร่างสูงผู้เป็นปริศนาเอาไว้ด้วยมีดสั้นในมือข้างซ้ายเธอสบลึกเข้าไปในดวงตาสีดำคลับของอีกฝ่าย
หมายจะพยามร่วงรู้สิ่งที่อยู่ภายใต้ความรู้สึกของสาวปริศนาผู้นี้ก่อนจะใช้มือข้างขวาตวัดคมมีดรับหอกปริศนาที่พุ่งลงมาจากเบื้องสูง
ให้กระเด็นไปเสียบเข้ากับต้นใหญ่ไม้ใกล้ๆ "แกเป็นใครต้องการอะไร" แทยอนกดเสียงเย็นเยียบให้ต่ำลงถามรอดไรฟัน
หญิงสาวผู้มีผ้าสีดำผืนยาวปกปิดใบหน้าส่วนล่างอยู่หัวเราะหึแล้วรัวฟาดคมดาบใส่ร่างเล็กไม่ยั้ง
ยุนอาเห็นอย่างนั้นก็รีบหาจังหวะพุงเข้าไปใช้ปลายส้นสูงยันเข้าที่กลางลำตัวของบุคคลปริศนาสุดแรง
ร่างของหญิงสาวตัวสูงกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้อย่างจัง ยุนอารีบคว้ามือเล็กไว้หมายจะพาแทยอนหนีออกไปก่อน
แต่สาวเจ้ากลับยืนนิ่งไม่ยอมก้าวตามเธอ จนกลายเป็นร่างเพรียวเสียเองที่ต้องเดินกลับไปยืนข้างๆแทยอน
"ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าใคร"พูดจบแทยอนก็พุ่งเข้าไปยังร่างที่กำลังยันกายจะลุกขึ้น
สองมือเล็กฟาดลงที่ท่อนแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายจนอาวุธมีคมของหญิงสาวปริศนานั้นล่วงลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย
คนตัวเล็กจัดการรวบมือทั้งสองข้างของร่างสูงไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วกระตุกผ้าที่ปกปิใบหน้าส่วนล่างออก

"ซูยอง..."
ยุนอาเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กหันไปมองเด็กน้อยของเธอ "รู้จักเหรอ" ร่างเพรียวพยักหน้าช้าๆก่อนจะเอ่ยต่อ "เพิ่งแข่งกันเมื่อไม่กี่วันก่อนน่ะ"
แทยอนหันกลับไปยังร่างสูงที่เธอรวบแขนเค้าไว้ มือเล็กอีกข้างจัดการรูดซิบเสื้อหนังรัดรูปของซูยองลงจนสุด "อะบิสอีกแล้วนี่คนฝั่งนี้เค้าจะอะไรกับฉันมากมั้ยเนี่ยห๊ะ"
แทยอนบ่นใส่หน้าอีกฝ่ายเริ่มรำคาณจนอยากจะไปตามฆ่าล้างเผ่าพันธ์
"เพราะเธอฆ่าเค้าไม่ตายไงแทยอน"
ร่างเล็กขมวดคิ้วแน่นสบถอยู่ในใจ ลูกน้องมันรู้ด้วยเหรอ แย่จริง แทยอนสบตากับซูยองอยู่เพียงไม่กี่อึดใจ...ยัยนี่มันคิดอะไรอยู่กันแน่วะ
"เธอไม่ได้เต็มใจมาสู้กับฉันสินะ"
แทยอนเอ่ยเสียงเรียบซูยองมองหน้าเธออย่างแปลกใจ "ทำไมคิดแบบนั้น" แทยอนเลิกคิ้ว "สายตาเธอมันฟ้องว่าเธอกำลังสับสน"
ร่างเล็กพูดไปเดินลากคนตัวสูงไปเพยิดหน้าบอกยุนอาเชิงว่าออกไปกันแม้ยุนอาจะยังดูงงๆว่าเรื่องที่ซูยองพูดมันคือเรื่องเดียวกันกับเรื่องที่ฮโยยอนพูดหรือเปล่า แต่ก็ไม่กล้าคัดค้านอะไรจำยอมก้าวเรียวขาเดินตามคนตัวเล็กไปอย่างว่าง่าย

"ถ้าฉันปลดปล่อยเธอออกจากพันธะสัญญาได้จะเอามั้ย" แทยอนเหลือบสานตามองซูยองเล็กน้อยขณะที่เอ่ยถาม สาวร่างสูงก็เงียบไปแม้ว่าในใจลึกๆจะอยากตอบรับไปมากแค่ไหน
แต่ความแค้นใจที่พ่ายให้กับร่างเล็กอย่างไม่เหลือท่านี้มันก็ยังมีอยู่ จู่ๆซูยองก็ผิวปากเสียงยาว

ซึบ!! แทยอนกระชากร่างของซูยองมารับเหล็กแหลมถูกทิ้งดิ่งลงมาจากเบื้องบนจนเสียบทะลุไหล่ขวาของซูยองแทนตัวเอง
ของเหลวสีแดงสดทะลักกระเด็นสาดไปทั่วพร้อมกับเสียงโอดครวญของร่างสูง แทยอนพ่นลมออกทางจมูกแรงๆอย่างขัดใจ ไอ้ตัวโย่งนี่มันจะรนหาที่ตายหรือไงกัน
"งั้นก็ตามใจแต่ถ้าคิดจะเปลี่ยนใจเมื่อไรล่ะก็จำไว้ฉันช่วยได้"
แทยอนพูดจบก็สะบัดก้นคว้าแขนแฟนเด็กเดินออกไปทันที
พอเดินออกมาถึงแถวบ้านพักร่างเล็กก็ก้าวฉับๆตรงไปยังห้องน้ำทันที ร่างสูงตามเข้าเงียบๆเผื่อว่าเค้าจะมีอะไรให้ช่วย
เดินเข้ามาก็เห็นว่าร่างเล็กนั้นอาบน้ำอยู่เธอก็เลยยืนพิงประตูทำตาปริบๆ "อะไรมายืนดูเมียอาบน้ำเนี่ยใช้ได้ที่ไหน"
ได้ยินเสียงแว๊ดๆดังก้องมาจากร่างเล็ก "อยากช่วยเธอนี่นา"ร่างสูงพูดเสียงหง่อยๆ "ช่วยอะไรช่วยอาบน้ำหรือช่วยอย่างอื่น" ยุนอารีบก้มหน้างุดทันทีแทยอนรู้ทันเธอตลอดเลย

อาบน้ำเสร็จคนตัวเล็กก็มาคุ้ยหาชุดใหม่ส่วนชุดนั้นน่ะทิ้งไปเหอะ นั่งคุ้ยอยู่ก็รู้สึกว่ามีแขนยาวๆมาโอบรอบเอวพร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆข้างหู
"ขอนะ"แทยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ใช่อะไรที่ถอนหายใจน่ะเพื่อให้ลืมเรื่องหน้าหงุดหงิดก่อนหน้านี้ต่างห่างล่ะ ก่อนจะหันไปจุ๊บแก้มเด็กร่างสูงเป็นคำตอบ

ร่างสูงอุ้มเธอมายังเตียงเปิดชุดคลุมอาบน้ำเธอออกก้มลงซุกไซร้เนินอกเธอก้มหน้าลงมองหน้าเค้า "ทำไมช่วงนี้หื่นจังคะ"
เอ่ยถามมือก็สอดเข้ากลุ่มสีน้ำตาลธรรมชาติของเค้า ร่างสูงผละใบหน้าออกมา "เมียน่ารักน่ากินแบบนี้ใครจะไปอดใจไหวคะ" คำตอบของยุนอานั้นช่างเรียกรอยยิ้มจากแทยอนได้เป็นอย่างดี

"อื้อ...รอบเดียวพอแล้วกลับบ้านกัน"แทยอนพยามหนีบขาเข้าหากันเมื่อยุนอายังไม่ยอมผละใบหน้าออกมาจากระหว่างขาเธอ
คือแบบยิ่งร่างสูงไม่หยุดเธอก็ใช่ว่าจะห้ามตัวเองได้ง่ายๆที่ไหนล่ะแทยอนไม่ใช่พระอิฐพระปูนนิจะได้ทนไม่รู้สึกอะไรได้


ระหว่างขับรถกลับแทยอนรู้สึกว่ายุนอาแปลกๆไปจริงๆนะเค้าดูหื่นตลอดเวลาเลยอ่ะ
ขับรถอยู่เดี๋ยวก็เอามือมาลูบต้นขาเธอบ้างแหละบางทีก็เนียนเอามือมาวางไว้บนหน้าขาเธอ
แล้วเธอก็เกร็งหนีบขาไปดิให้ตายเถอะมันทรมานนะคะทำไมต้องมายั่วให้อยากแบบนี้
ใจนึงก็แอบคิดหรือว่าเป็นเพราะเธอใส่กระโปรงสั้นเหรอ ก็มันไม่มีอะไรใส่แล้วนินั่นๆมาลูบๆล้วงๆอีกแล้วว
"ยุนอาาา อย่าทำแบบนี้สิ"
"ทำไมอ่าก็พอเห็นขาเธอแล้วมันอยากขย้ำนี่นา"
ดูสิเธอว่าไอ้คนอยากขย้ำเนี่ยมันคงไม่ทรมานเท่าคนอยากโดนขย้ำหรอกเธอก็เลยเอื้อมไปหยิบเสื้อแจ๊คเก็ทมาคุมขาซะเลย
ร่างสูงก็หันมายู่ปากใส่ เธอก็เลยบอกเค้าไปว่าขอพักงีบแป๊บเหนื่อยโดนผัวใช้งานหนัก เค้าก็หันฉีกยิ้มให้อีก

"อ๊ะ อื้ออ ยุนอาา!! ทำไมถึงได้หื่นแบบนี้เนี่ย ลักหลับแทเลยเหรอ"
สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เพราะรู้สึกว่ามีสิ่งแปลกปลอมที่คุ้นเคยฝั่งเข้ามาในร่างแทยอนสะบัดหน้าไปมองตัวต้นเหตุอย่างเคืองๆแล้วดูสิเค้าทำมาขนาดนี้
ใจคอยุนอาจะบังคับให้เธอยอมเค้าอย่างเดียวเลยใช่มั้ยเนี่ย โอ๊ยไม่น่าหลับเลย ร่างสูงค่อยๆชักนิ้วกลับออกไปช้าๆนี่เค้ายอมขับรถมือเดียวเพื่อจะได้ลวนลามเธอเนี่ยนะ
พอยุนอาชักนิ้วกลับออกไปแล้วแทยอนก็นั่งฟึดฟัดๆหงุดหงิดเว่ย ร่างสูงก็ได้แต่เหลือบมองคนตัวเล็กอยู่เรื่อยๆเพราะกลัวว่าแทยอนจะอาจโกรธมาก
พอยุนอาจะเอื้อมมือมาจับมือเล็ก แทยอนก็สะบัดออกพร้อมขยับกายหนีไปเบียดกับฝั่งประตูรถ เข้าใจคนอารมณ์ค้างมั้ยล่ะมันพาลทุกอย่างแหละ
ยุนอาเห็นแบบนั้นก็ไม่ต้องคิดไปเป็นอื่นเลย แทยอนโกรธเธอแน่นอน ได้แต่พร่ำบอกขอโทษๆยกใหญ่
แทยอนก็บอกยุนอาให้ขับรถไปอย่างเพิ่งมายุ่งเดี๋ยวเธอก็หายเอง โอ๊ยยหงุดหงิด


พอมาถึงร้านแทยอนก็สะบัดก้นก้าวฉับๆเดินขึ้นห้องไป จนเจสสิก้าอดสงสัยไม่ได้จึงต้องไปลากตัวยุนอามาถามว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ แทยอนมันเครียดมากเหรอหรืออะไร
ร่างสูงถอนหายใจฟลิ้วแล้วก็เล่าให้เจสสิก้าฟังพอสาวเจ้าได้รู้สาเหตุเท่านั้นแหละนางก็หัวเราะคิกคักทันทีเลยแล้วก็ปล่อยให้เธอไปง้อแทยอนต่อ

"แทยอนอาโกธรยุนเหรอ ยุนขอโทษยุนหื่นมากจริงๆขอโทษที่ห้ามใจไม่ได้"
นี่เป็นอีกคำขอโทษที่แทยอนเพิ่งเคยได้ยิน คือส่วนมากจะมีแบบขอโทษเค้าไม่ได้ตั้งใจอะไรแบบนั้น แต่พอมาเจอคำสารภาพแบบนี้เธอจะไปไหนรอด?
ร่างสูงยืนโอบเอวเธอไว้หลวมๆจากด้านหลังวางคางไว้บนไหล่อย่างออดอ้อนปากก็เอาแต่บอก "ขอโทษนะคะ"เสียงอ่อนเสียงหวาน
จนแล้วจนรอดแทยอนก็ถอนหายพรืดแล้วหมุนตัวสาวเท้าเดินไปนั่งลงริมเตียง สุดท้ายก็ใจอ่อนให้เด็กมันจนได้ มือเล็กเอื้อมไปดึงร่างสูงที่เดินตามเธอมาติดๆ ให้ร่างของยุนอานั้นทาบทับร่างตัวเองไว้ ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอเค้า
กระซิบเสียงแผ่ว "งั้นก็รีบๆทำต่อให้เสร็จสิคะ"
...cut


.
.


"ไหวหรือเปล่าซูยอง"
หลังจากจัดการฉีดสารต้านพิษให้ซูยองแล้วสาวร่างเล็กก็มานั่งอยู่ข้างๆเตียงถึงแม้ว่าแผลของซูยองมันจะไม่ได้ดูเยอะมากมายอะไร
แต่เพราะพิษที่เริ่มจายตัวเลยทำให้ร่างสูงดูอาการหนักกว่าที่ควร คิดดูสิไปสู้กับใครมาก็ไม่รู้แถมยังโดนแทงมาจนไหล่ทะลุ
ก็ยังอุตส่าห์จะขับรถกลับมาให้เธอรักษาให้เนอะคนเรา แทนที่จะรักษาเบื้องต้นไปก่อนบ้างก็ยังดี "ดีขึ้นเยอะแล้วแหละ" คนตัวสูงตอบมายิ้มๆซันนี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ไปสู้กับใครมาเนี่ย" ซูยองแทบอยากจะกระอักเลือดตายจริงๆถ้าจะต้องตอบคำถามนี้ เธอจะบอกร่างเล็กนี้ว่ายังไงดีล่ะจะพูดยังไง
ร่างสูงเม้มปากแน่น "เค้าไม่รู้จะบอกเธอยังไงดีน่ะ" ซันนี่เอียงคอเลิกคิ้วเชิงสงสัยแค่บอกว่าสู้กับใครเนี่ยนะ

"เค้าไม่อยากเสียเธอไปนะซันนี่ แต่เค้าขอให้เธอยังเป็นเหมือนเดิม"สาวร่างเล็กก็พยักหน้ารับ แม้ในใจจะรู้สึกตะขิดตะขวงอะไรขึ้นมาบ้างก็เถอะ
"...แทยอน" ซันนี่ชะงักนิ่งไปทันทีที่ได้ยินชื่อของเพื่อนสาวตัวเอง เธอรู้นะว่าซูยองน่ะเป็นคนของอะบีส
แต่เธอไม่คิดว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ไม่คิดว่าซูยองจะได้สู้กับเพื่อนสาวเธอเร็วขนาดนี้

"ซูยองเธอไม่กลัวตายเลยใช่มั้ยเนี่ยทำไมเธอไม่บอกเค้าก่อนห๊ะ" คราวนี้กลายเป็นซูยองที่ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
ทำไมซันนี่ดูไม่เห็นจะเป็นห่วงแทยอนเลยล่ะ "หมายความว่าไงเธอจะช่วยเค้าหรือไง" มันสงสัยจนต้องถามออกไปตรงๆ เห...ยังจะมายิ้มอีก
"เปล่าหรอกก็แค่จะบอกให้ระวังตัวให้มากกว่านี้เค้าช่วยเธอไม่ได้หรอกแต่ถ้าเลี่ยงได้เธออย่าคิดจะสู้กับมันเลยนังแทยอนน่ะ" ซูยองขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก
ถึงจะไม่แปลกใจที่ซันนี่บอกว่าเค้าช่วยเธอไม่ได้แต่ทำไมคำพูดของร่างเล็กนี่มันก็ยังฟังดูไม่ได้ห่วงแทยอนเลยล่ะ
"เธอห่วงแทยอนบ้างหรือเปล่าเนี่ย" เออนั่นแหละจะได้หายข้องใจ แต่ซูยองก็ต้องแปลกใจขึ้นมาอีกเมื่อเห็นซันนี่ส่ายหน้ารัวพรืด
"โอ๊ยถ้าเค้าจะห่วงแทยอนน่ะเค้าห่วงตัวเองดีกว่า" ซันนี่พูดต่ออย่างไม่ซีเรียสนัก สองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอวไว้ พลางยืนมองร่างสูงที่นั่งมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงนสงสัย "หมายความว่าไงเนี่ยเค้างงไปหมดแล้วนะ"
จะไม่ให้ซูยองงงได้ไงอ่ะก็ซันนี่บอกเองนี่ว่าแทยอนกับเจสสิก้าเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเค้าแต่ซันนี่ก็กลับไม่เห็นจะมีท่าทีเป็นห่วงเพื่อนเค้าเลยแม้แต่น้อย
ซันนี่ไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนกันไงถึงได้ไม่ห่วง ถึงได้รู้ว่าแทยอนน่ะเป็นอย่างไร


"ไงบอสใหม่เป็นไงบ้าง"
แทงกูเอ่ยอย่างไม่ซีเรียสมากขณะที่กำลังขับรถไปยังไฮท์เฮลวันนี้มีแข่งรอบชิงซึ่งมันไม่มีรายชื่อเธอหรอแต่แรดอยากมาเฉยๆ
พอดีมันมียุนอาแข่งด้วยแหละก็เลยมาเป็นกำลังใจให้เด็กมันหน่อยแล้วกัน
"ก็ไม่เป็นไงนะฉันว่าเขาเด็กมากเลยอ่ะแต่ก็ยอมรับนะว่าเขาเจ๋งจริงๆ" แทงกูพยักหน้าเห็นด้วยเพราะเธอก็รู้สึกแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ
แหมคนที่เล่นเธอจนเกือบหมดสติได้น่ะมีอยู่ไม่กี่คนหรอกและหนึ่งในก็คือเขาคนที่พวกเธอพูดถึงกันอยู่ด้วย "เออเห็นบอกว่ามันเพิ่มชื่อเป็น ทะบูยิล์ด ใช่ป่ะ"
ร่าบางหันขวับมองหน้าคมอย่างไม่เชื่อสายตา "เธอรู้ได้ไง"ร่างเล็กหัวเราะร่วนพลางเอื้อมมือไปใช้ปลายนิ้วจิ้มเข้าที่ข้างแก้มของหญิงสาว "โธ่นิคมันจะมีสักกี่เรื่องกันที่ฉันไม่รู้น่ะ"
นิโคลได้ยินคำตอบจากแทงกูแล้วก็ได้แต่ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ มันก็จริงนะตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับแทงกูมาเธอยังไม่เห็นว่าเค้าจะไม่รู้อะไรเลย
"นั่นสินะเธอนี่สุดยอดอยู่แล้วแหละ" แทงกูหันหน้ามาขมวดคิ้วใส่ร่างบางเล็กน้อย "อย่าพูดว่าฉันสุดยอดเพราะฉันเพิ่งเกือบโดนบอสใหม่เธอฆ่าอยู่เมื่อไม่นานนี่"
แทงกูพูดกลั้วหัวเราะ เชื่อมั้ยเธอเคยนึกเสียดายอยู่บ่อยๆนะที่แทงกูไม่ค่อยจะจริงจังกับเรื่องผู้หญิงหรือเรื่องความรักเท่าไร
เพราะจริงๆแล้วนิโคลเองก็รู้สึกว่าแทงกูน่ะเป็นคนน่ารักนะแล้วเธอก็ไม่เคยแปลกใจเลยที่ทิฟฟานี่จะหลงรักเค้ามาก
พอนึกมาถึงเรื่องนี้ก็แอบใจหายไม่คิดว่าแทงกูจะสลัดทิฟฟานี่ได้จริงๆเธอไม่รู้เหตุผลเค้าหรอกว่าเค้ามีปัญหาอะไรกันแต่ถึงอยากรู้ก็ไม่กล้าถามอยู่ดี

เออแต่อีกเรื่องนึงที่ตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ นิโคลไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆแทงกูถึงมาถามเธอว่าถ้าเค้าให้เธอขึ้นมาแทนที่ทิฟฟานี่เธอจะเอามั้ย
แต่ร่างบางยังไม่ได้ตอบเค้าไปหรอกและแทงกูก็ดูเหมือนจะเข้าใจนะว่าเธอลำบากใจเรื่องอะไรและเพราะอะไร
เค้าก็บอกว่าไม่ต้องรีบตอบก็ได้คิดให้ดีดีเค้าไม่อยากบังคับ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาก็เห็นข่าวว่าเค้าไปชี้กยูริแล้วให้นั่งรถไปกลับด้วย
เธอก็แอบแปลกๆใจอยู่ รู้สึกตอนนี้มีข่าวอยู่แค่สามคนที่เคยได้นั่งรถแทงกูและหนึ่งในนั้นก็มีเธออยู่ด้วย
ถ้าถามว่าในความรู้สึกลึกๆอยากแทนที่ทิฟฟานี่มั้ยนิโคลตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าอยากมาก แต่ที่ลังเลน่ะเพราะว่ากลัว
เพราะเธอไม่ใช่คนแบบทิฟฟานี่ที่จะไม่แคร์อะไรรอบกายได้กลัวว่าแฟนๆของแทงกูจะชอบ แทงทิฟ มากกว่า
กลัวว่า แทงนิค จะโดนเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี อย่างข่าวตอน แทงสิค กับ แทงทิฟ น่ะก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครด่าเสียเมื่อไร
ตอนแรกๆก็โดนด่าจนไปถึงขั้นทิฟฟานี่โดนแช่งแต่ทิฟฟานี่ก็ด๊นแคร์ได้จนสุดท้ายแฟนๆก็ยอมรับและเหมือนจะชอบมากด้วยสิแล้ว
คนต่อไปจากทิฟฟานี่ต้องไม่เฉาใจตายก่อนหรือไงกว่าจะมีใครยอมรับ


พอมาถึงเสียงฮือฮาก็ดังขี้นตามปกติเธอเดินควงแทงกูเข้าไปในจุดพักก็เจอเสียงกี๊ดกร๊าดของพวกสาวๆบ้างเสียงซุบซิบนินทาบ้าง
พอทักทายนักแข่งคนอื่นเสร็จก็มานั่งอยู่กับยูริและยุนอาแล้วก็ไม่พ้นโดนสองคนนั้นแซวอีกว่า
"แหม...นึกว่าจะพบเพื่อเพียงผ่านซะอีกนะที่ไหนได้พบกันยาวนานเชียว"นิโคลเข้าใจและรู้ดีว่าที่ยูริแซวแบบนั้นน่ะ
เพราะไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเธอมาจากไหนจู่ๆก็มากับแทงกูอะไรแบบนั้น ส่วนแทงกูก็เหมือนจะประคบประหงมเธอกว่าปกติ นี่เค้านัดกันไว้หรือเปล่าเนี่ย

"ขอโทษนะคะ..เอ่อคุณแทงกูคะพอดีมีสาวๆอยากพบคุณน่ะค่ะให้ฉันพาเค้ามาได้มั้ยคะ"
ยูอียังคงได้รับหน้าที่ติดต่อระหว่างสาวๆไนท์ช็อตและพวกบรรดาเซเล็ปเอ่ยถึงพร้อมกับโค้งงามๆเป็นการขออนุญาติ
"ใครน่ะยูอีทำไมเธอต้องทำเหมือนเค้าอภิสิทธิ์มากถึงขนาดมาขอพบเพื่อนฉันได้เนี่ย"
ยูริถามขึ้นอย่างข้องใจ
ก็ไม่แปลกที่ทั้งเธอแทงกูและยุนอาก็แปลกใจไม่ต่างกัน ยูอีหันซ้ายแลขวาเล็กน้อยพอเห็นว่าไม่ค่อยมีคนอยู่ใกล้ๆจึงโน้มตัวเข้ามากระซิบ

"คุณทิฟฟ.."
"ไม่"แทงกูตอบอย่างหนักแน่ทั้งๆที่ยูอียังพูดไม่ทันจบไม่ถึงครึ่งประโยคด้วยซ้ำ หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ร่างเล็กจะเอ่ยต่อ
"เค้าไม่มีสิทธิ์มาขอพบฉันเพราะเราไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันแล้วและถ้าเค้ามาขอพบฉันอีกเธอก็ปฏิเสธไปได้เลย"
ยูอีดูเหมือนจะอึ้งอยู่มากพอตัวเธอพยักหน้าช้าๆแล้วกล่าวขอโทษแทงกูอีกครั้งก่อนจะเดินกลับออกไป
พลางนึกคิดอยู่ในใจแทงกูปฏิเสธทิฟฟานี่ได้มั่นใจขนาดนั้นเค้าคงไม่คิดจะกลับไปยุ่งเกี่ยวด้วยแล้วมั้ง

"นี่เค้าจะไม่หยุดตามฉันเลยหรือไง" แทงกูหันไปถามยูริเชิงหาที่พึ่งเธอว่าเธอคุยกับทิฟฟานี่เข้าใจดีแล้วนะ
ว่าให้ห่างกันไปก่อนอย่าเพิ่งมายุ่งเกี่ยวอะไรกันแล้วทำไมเค้าถึงยังทำแบบนี้อีก

"ฉันไปคุยกับเค้าให้อีกครั้งมั้ย"ยูริหันไปถามคนตัวเล็กเธอเองก็อยากเข้าใจทิฟฟานี่นะทั้งๆที่แทงกูพยามปฏิเสธเค้าแล้วทุกอย่าง
แต่ทำไมเค้าถึงยังจะทำแบบนี้อยู่อีก แทงกูหันมาเลิกคิ้วเชิงถามว่าจะดีเหรอ ยูริก็บอกร่างเล็กไปต่อว่าเธอก็จากรู้เหมือนกันว่าทิฟฟานี่จะเอายังไง
"เค้าจะยอมคุยกับคุณดีดีเหรอยูริดูเค้าทำกับคุณแต่ละอย่างสิ" ยูริก็ไม่ใช่ไม่รู้นะว่าแทงกูคงไม่อยากให้เธอซวยเพราะเค้า
"ฉันว่าตอนนี้ทิฟฟานี่ไม่มีทางเลือกหรอกถ้าเค้าอยากจะถามอะไรคุณหรือบอกอะไรคุณจริงๆฉันว่าเค้าต้องยอมคุย"
แทงกูทำท่าคุ่นคิดอยู่แป๊บนึงก็ยอมพยักหน้าช้าๆ พอเห็นอย่างนั้นแล้วยูริจึงลุกออกมา

.

.

.

"เค้าบอกแค่ว่าเค้าอยากพบคุณน่ะแล้วก็มีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณพอฉันถามยังไงก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย"ยูริเอ่ยหลังจากที่กลับมานั่งลงข้างๆแทงกู
ร่างเล็กพยักหน้ารับนิ่งๆไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาก่อนจะถามยูริกลับว่า "วันนี้คุณไปต่อที่ไหนหรือเปล่า" ร่างสูงครุ่นคิดอยู่แป๊บนึงก็ตอบกลับมา
"วันนี้มีนัดไปกับโบราน่ะหรือคุณจะไปไหนเหรอ"
แทงกูส่ายหน้าแล้วหันไปกระซิบนิโคล "ไปต่อกันมั้ย" ร่างบางหันมาเลิกคิ้วอย่างสงสัย "ถ้าเธออยากให้ไปก็ไป " ได้รับคำตอบนั้นแล้วร่างเล็กก็เผยยิ้มบางๆออกมา


วันนี้ยุนอาแข่งคู่สุดท้ายเพราะพวกเซเล็ปไม่ค่อยมีใครลงกันส่วนมากก็ให้เหตุผลกันว่าขอดูเชิงผู้นั่งบัลลังค์คนใหม่ก่อน
ยุนอาก็เลยกลายเป็นฟินเนเล่กันเลยทีเดียว แล้ววันนี้นะสาวๆรายล้อมนางกันยกใหญ่เลย
แต่ดูวันนี้ยุนอาไม่ค่อยเครียดเรื่องโดนสาวๆลวนลามเท่าไรสงสัยตกลงกับแฟนมาดี555
แต่จู่ๆแทงกูก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้เกี่ยวกับการแข่งมันจะไม่ดูไม่น่าเบื่อจนเกินไปคิดได้แบบนั้นก็หันไปปรึกษายูริว่าความแบบแผลงๆของเธอนั้นมันโอเคมั้ย ซึ่งยูริก็ดูจะสนใจอยู่เหมือนกัน



นั่งไปคุยไปเพลินๆป๊อบแป๊บยุนอาก็แข่งจบแล้วไปจัดการรับรางวัลแล้วก็พูดคุยกับแฟนๆไปตามระเบียบอ่อแทงกูสั่งกำชับยูริไว้ด้วยนะ
ว่าห้ามมีพวกพิธีกรก๊อดสิบน่ะ เรื่องนี้เคืองมากถึงมาที่สุดเลยแหละที่รอบนั้นต้องตอบคำถามนอกเหนือการแข่งน่ะ
แล้วยุนอาก็ไม่วายจะต้องพูดถึงแทงกูอีกว่าวันนี้รู้สึกเป็นเกียรติและปลาบปลื้มใจมากๆเลยที่แทงกูมาเป็นกำลังใจให้
ประมาณนั้นแล้วก็หยอดคำหวานต่อไปให้ร่างเล็กต้องนั่งอมยิ้มตามพลางหันไปแซวกับยูริว่า
"น้องคุณเนี่ยจะทำให้ฉันหลงรักเค้าเข้าไปทุกวันแล้วนะ" ร่างสูงก็หัวเราะออกมา "เอาน่าเด็กมันก็ขี้อ้อนขี้เอาใจแบบนี้แหละ"
ยูริเอ่ยอย่างไม่จริงจังมากแทงกูก็ยิ้มบางๆกลับไป

พอร่ำลากันเสร็จแทงกูก็บอกให้นิโคลไปรอที่รถแล้วก็เดินมาคุยกับยุนอาอยู่ครู่นึงเชิงสร้างกระแสด้วยแหละ
คุยเสร็จก็ปล่อยโมเม้นเบาๆถึงเนื้อถึงตัวกันเล็กน้อยให้มันมีเสียงฮือฮาก่อนจะเดินไปส่งยุนอาที่รถ
เพราะวันนี้แลดูเหมือนเด็กตัวสูงนี้จะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไรอย่างว่าแหละเค้าชอบโดนชะนีลากไปทำอะไรต่อมิอะไรแล้ว
ไอ้เด็กนี่มันก็ช่างจะ..มีมรรยาทไม่เลือกหน้าเอาซะเลย ขนาดจะโดนลากยังไม่คิดจะสะบัดทิ้งเลยแม้แต่น้อย
แต่พอมีแทงกูอยู่ด้วยพวกชะนีมันก็จะเชิงเกรงๆขึ้นมาไงไม่กล้าเข้ามารายล้อมใกล้เท่าไหร่
จะเว้นก็แต่..

แทงกูหยุดยืนนิ่งหลังจากที่เดินไปส่งยุนอาเรียบร้อยแล้วก็จะเดินกลับมายังรถตัวเองที่จอดห่างกันอยู่พอสมควร
เพราะเจอหญิงสาวคนนึงยืนกอดอกขวางทางอยู่อย่างตั้งใจเค้ายืนหันหน้ามาทางเธอมองด้วยสายตาท้าทาย
เสียงฮือฮาที่เหมือนจะเงียบลงก็ดังขึ้นมาอีก แทงกูเลิกคิ้วเชิงถามว่ามีปัญหาอะไรแต่หญิงสาวไม่ตอบ
หากแต่เหวี่ยงปลายแหลมของมีดเข้าใส่ร่างเล็กอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กเบี่ยงตัวหลบพร้อมก้าวมาด้านหลังหนึ่งก้าว
แล้วเค้าก็เหวี่ยงคมอีกในมืออีกข้างมาอีกความเร็วไม่แพ้กันเลย แต่แทงกูก็ยังหลบได้อยู่เรื่อยๆ เพราะเธอไม่ได้คิดอยากจะสู้กับเค้าเลย
เธอไม่รู้หรอกว่าเค้ามาจู่โจมเธอทำไมต้องการอะไร

"สู้ฉันสิแทงกู!!!"
หญิงสาวแผรดเสียงออกมาในขณะที่มือก็ยังไม่หยุดเหวี่ยงปลายเรียวแหลมของคมมีดใส่ร่างเล็กไม่ยั้ง
"ขอเหตุผล"
แทงกูพูดนิ่งๆทั้งที่ยังเบี่ยงตัวหลบไปมา แหมเฉือนเธอยังเฉือนให้โดนไม่ได้ริอาจกล้าแว๊ดใส่หน้าเธอบอกให้เธอสู้กับเค้า
หญิงสาวกัดฟันกรอดด้วยอารมณ์ฉุนเฉี่ยวแต่ทำไมแทงกูถึงได้รู้สึกว่าเค้าช่างดูน่ารักเสียอะไรแบบนี้นะให้ตายเถอะ
ดูสิยังไม่พยามเลิกจู่โจมใส่เธอเลย แทงกูพยามล่อเค้าเข้ามาในที่ลับตาคน
ก่อนจะใช้มือเล็กยกขึ้นกดเปิดเลนส์แว่นออกแล้วคว้าข้อมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้กระตุกเบาๆ
ร่างบางของเค้าก็เซถลามาอยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว แทงกูบิดเรียวแขนของหญิงสาวพ่ายหลังเอาไว้
ก่อนที่เธอสบลึกเข้าไปนัยด์สีน้ำตาลเข้มให้เค้าชะงักไปสบตาเธอกลับนิ่งๆ


"เปลี่ยนจากให้ฉันสู้เธอเป็นอุ้มเธอขึ้นเตียงดีกว่ามั้ย..วิคตอเรีย"
พูดจบก็กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เค้าไปทีนึง ทั้งที่วิคตอเลียก็ยังคงมีสีหน้าขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อยแต่เค้ากลับไม่ได้ขัดขืนอะไรร่างเล็กเลยนะ
แหม..เป็นพวกมาโซเปล่าเนี่ยหึหึ แทงกูรวบแขนของร่างบางไว้ในมือข้างเดียวอยู่ที่แผ่นหลังเค้านั่นแหละ
อาวุธในมือเรียวพลันถูกทิ้งให้หล่นลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย
แทงกูใช้มือข้างที่ว่างลูบไล้เนิบนาบตั้งแต่เอวบางลากไปยังสะโพกผายไปจนถึงบั้นท้ายนวดคลึงอย่างสนุกมือ
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ..แทงกูอย่ามาทำนิสัยหื่นกามใส่ฉันฉันไม่พิศวาสอยากมีอะไรกับเธอหรอก"
แหมดูปากเค้าสิถึงวิคตอเลียจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างกายเค้านี่อ่อนปวกเปียกหมดแล้วเนี่ยไม่เห็นคิดจะขืนแรงเธอบ้างเลย
แทงกูเลิกคิ้วขึ้นกวนๆใส่หญิงสาวไปทีเริ่มจะอยากรู้แล้วสิว่าเค้าปากแข็งหรือเค้าพูดจริงมือเล็กเลื่อนขึ้นมารูดซิบชุดหนังรัดรูปของร่างบางลงช้าๆ
แม่ะก็ยังไม่เห็นขัดขืนเลยล่ะเธอเริ่มสอดมือเข้าไปใต้เสื้อหนังของเค้า...
"แน่ใจเหรอว่าไม่อยาก" ถามเค้าเสียงหวานอีกครั้งทั้งที่ยังสบตากันอยู่
"ไม่" อะหือผู้หญิงบ้าอะไรวะปากแข็งชะมัดมือเล็กกระชากบราเซียออกให้พ้นทาง... แทงกูคิดว่าวิคตอเลียมีอารมณ์กับเธอนะ
ดูสิเธอยังไม่ได้ทำอะไรเค้ามากมายเลยแต่ยอดอกแข็งชันขนาดนี้ยังปากแข็งอีกเธอเลื่อนมือต่ำลงมายังหน้าท้องเค้า
ไม่นานก็สอดเข้าใต้เอวกางเกงลากวนไปมาอยู่แถวท้องน้อย "งั้นเธอกล้าพูดมั้ยว่าเธอไม่มีอารมณ์" เธอมั่นใจว่าร่างกายเค้ามันพร้อมแล้วแน่ๆ
เหลือแต่ปากเค้านั่นแหละเค้าขบสันกรามแน่นเลยอ่ะเธอกระตุกยิ้มอีกครั้ง
"แหมเยิ้มขนาดนี้แล้วยอมรับมาเถอะ" คนบ้าอะไรวะบอกไม่ได้อยากมีอะไรด้วยแต่ยืนนิ่งให้ลวนลามเนี่ยแต่แทงกูน่ะไม่ได้พิศวาสอะไรวิคตอเลียเท่าไรหรอก
มันแค่หมั่นไส้คนปากแข็งเท่านั้นเองว่าแล้วก็เร่งจังหวะเรียวนิ้วจนเค้าหลุดครางออกมา


"วิคตอเรีย!!นี่เธอ ...แทงกู"
เสียงหวานที่แผรดดังขึ้นในตอนแรกนั้นกลับแผ่วเบาลงเมื่อต้องเอ่ยเรียกชื่อคนตัวเล็กท้ายประโยค
วิคตอเรียและแทงกูหันไปมองยังต้นเสียงพร้อมกันและตอนนี้แหละแทงกูเพิ่งรู้สึกถึงแรงขัดขืน "เอ้าเพิ่งนึกได้เหรอว่าควรจะดิ้นน่ะ"
พูดจบเธอก็ปล่อยเค้าเป็นอิสระเค้ารีบวิ่งไปหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมมือเรียวก็รูดซิบเสื้อหนังตัวเองขึ้นกลับที่เดิมอยู่นั่น
แต่ดูเหมือนว่าแทงกูจะทำให้คนสองคนผิดใจกันนะ555 พอกำลังจะเดินออกไปก็รู้สึกถึงแรงดึงรั้งที่ข้อมือเบาๆหน้าคมหันกลับไปมองใบหน้าหวานเล็กน้อย
"ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะคะ" แทงกูเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "ฉันทำอะไร"
ร่างบางสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้เธออีก และทำเหมือนกำลังจะโน้มตัวเข้ามาจูบคนตัวเล็กกว่าแต่เค้าก็ต้องหยุดนิ่งไป

"ทิฟฟานี่ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันไม่อยากใจร้ายกับเธอไปมากกว่านี้ช่วยห่างจากฉันไปก่อนนะฉันรู้ว่าเธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ"
แทงกูจับมือบางที่ยังกุมข้อมือเธออยู่ค่อยๆดึงออกช้าๆ แล้วยกมือเล็กขึ้นใช้ปลายนิ้วไล้แก้มนุ่มของเค้า
ราวกับอยากให้เค้ารู้ว่าเธอก็ทรมานไปไม่ต่างจากเค้าหรอก
"ฉันต้องไปแล้ว" พูดจบก็ฝั่งจมูกลงไปที่แก้มนุ่มเบาๆแล้วปิดเลนส์แว่นลงพอจะหันหลังกลับก็ต้องชะงักเมื่อปลายนิ้วของอีกคนเอื้อมมาแตะที่กรอบแว่นเธออีกครั้ง
จนเลนส์ของคนตัวเล็กพลิกขึ้นเปิดออก แทงกูเลิกคิ้วเล็กน้อยเชิงจะถามว่ามีอะไรเหรอ ทิฟฟานี่หันไปเพยิดหน้าให้วิคตอเรียออกไปรอข้างนอกเธอต้องความเป็นส่วนตัว
หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็ต้องจำใจเดินออกไปจากจุดลับตาคนแม้ว่าความจริงวิคตอเรียไม่ได้อยากปล่อยให้ทิฟฟานี่อยู่กับแทงกูสองต่อสองในที่ลับตาคนแบบนี้เลย
เพราะในใจมันก็แอบหวงคนสวยหน้าหวานคนนี้แม้จะรู้ความจริงมันเป็นอย่างไรแต่ก็ได้แต่แอบหวังเล็กๆอยู่ในใจ
ว่าสักวันทิฟฟานี่อาจจะรักตัวเองบ้างสักครึ่งหนึ่งจากที่ทิฟฟานี่รักแทงกูก็ยังดี

ทิฟฟานี่เห็นอย่างนั้นจึงดึงมือของคนตัวเล็กให้เค้าเดินตามเธอลึกเข้ามายังชั้นใต้ดินซึ่งปกติแล้วจะเป็นที่จอดรถสำหรับคนดู และในเวลาตอนนี้ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับหมดแล้ว
"ยูริไม่ได้บอกคุณเหรอคะว่าฉันมีเรื่องจะบอกคุณน่ะ"
"บอกแต่ฉันคิดว่ายังไม่อยากเจอเธอเท่าไร"
"ทำไมกันคะกลัวห้ามใจไม่ไหวหรือไงคะหึ้มม" ทิฟฟานี่ใช้ปลายนิ้วเรียวเชยคางมนของคนตัวเล็กให้เงยขึ้นมามองหน้าเธอพร้อมทั้งโน้มกายเข้าไปใกล้พูดกระซิบเสียงพร่า
"ฮื่อ...ไม่เอาน่าทิฟฟานี่มีอะไรจะพูดก็รีบๆพูดมาได้แล้ว"แทงกูขู่ฟ่อพร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
แต่ถึงจะแสดงกิริยาออกไปอย่างนั้น หากแต่ทว่าหัวใจมันก็ยังร่ำร้องเรียกหาเพียงแค่ร่างบางตรงหน้าอยู่ดี ทุกครั้งที่ต้องทำเหมือนไม่สนใจไม่ใส่ใจ
ก็เพราะว่ามันกลัว...กลัวว่าจะแพ้ใจตัวเองที่มันอ่อนยวบเพียงแค่ได้รับรู้เรื่องของคนคนนี้ เพียงแค่หนึ่งในชื่อทิฟฟานี่ก็ทำเอาแทงกูใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว
"แน่ใจเหรอคะว่าอยากให้ฉันรีบพูดน่ะ"
ทิฟฟานี่เห็นท่าทางแบบนั้นของคนตัวเล็กแล้วก็อดยกยิ้มไม่ได้เธอยังคงกระซิบเสียงเย้ายวนยั่วให้แทงกูต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น
แววตาสีฟ้านั้นน่ะในเวลานี้ช่างสั่นไหวและดูออกง่ายจะตายไปว่าแทงกูอยากได้เธอมากแค่ไหน โหยหาเธอมากเพียงใด ผิดไปจากแทงกูคนที่เฉยเมยไร้ความรู้สึกและเลือดเย็นโดยสิ้นเชิง
"ถ้าเธอจะไม่พูด...ฉันจะไปแล้ว" แทงกูพยามรวบรวมสติแล้วเอ่ยออกไปแบบนั้นพูดจบก็รีบสะบัดหน้าเดินกลับออกไป
"ฉันแค่จะบอกให้คุณระวังตัวเพราะพวกอะบีสน่ะมันเริ่มวางแผนจู่โจมพวกคุณอีกแล้ว" แทงกูหยุดยืนฟังเพียงแค่นั้นไม่ได้หันหน้ากลับไปมองร่างบาง
แม้ว่ามุมปากจะแอบอมยิ้มเบาๆอยู่แอบดีใจที่ทิฟฟานี่ยังเป็นเหมือนเดิม
"ขอบใจนะ" สิ้นเสียงนุ่มหูนั้นร่างเล็กพุ่งพรวดหายออกไปจากบริเวณนั้นทันที เหลือเพียงทิฟฟานี่ที่ยังยืนยิ้มให้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างอดไม่ได้
"คนอะไรขี้เก๊กเป็นบ้าเลย"ร่างบางพูดออกมาลอยๆก่อนจะเดินกลับออกไปจากลานจอดรถใต้ดินนี้บ้าง



"โทษทีที่ให้รอนานพอดีเจอพวกจู่โจมแบบงี่เง่าน่ะ"
ร่างเล็กก้าวเข้ามานั่งในรถก็รีบเอ่ยบอกคนรอเพียงแค่นั้นเพราะไม่ได้ต้องการให้ใครรู้เรื่องไปมากกว่านั้น
ทันทีนิโคลหันมาพยักหน้ายิ้มๆ
แม้จะรู้ว่าจริงๆแล้วแทงกูได้เจอกับทิฟฟานี่และเค้าก็อาจจะอยู่คุยหรือทำอะไรกันก็เถอะแต่เธอก็ไม่ได้มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของแทงกูนี่


.

.


"วิคตอเรียอธิบายมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นเธอไปทำแบบนั้นกับแทงกูได้ยังไง"
ทิฟฟานี่เอ่ยถามอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์นักก็แน่ล่ะมีอย่างที่ไหนปากบอกว่าจะฆ่าแทงกูแถมยังแอบหนีเธอไปเพื่อจะสู้กับแทงกู
ไหงภาพที่เธอเห็นมันช่างเป็นการต่อสู้เร่าร้อนอะไรแบบนั้น "ฉันรู้แค่ว่าตอนที่ฉันมองดวงตาของเค้าน่ะฉันก็แทบขยับตัวไม่ได้เลย"
ทิฟฟานี่กระตุกยิ้มมุมปากทันทีเธอรู้ดีว่าทำไมวิตคตอเรียถึงเป็นแบบนั้นเพราะเธอเองก็เคยเจอมานักต่อนักแล้ว เวลาที่แทงกูใช้เพียงแค่สายตาสะกดให้ใครต่อใครแทบกลายเป็นหิน
'อความารีน' (Aquamarine) ดวงตาสีฟ้าที่ทรงพลังอำนาจแห่งความลุ่มหลง

"นี่แล้วจะเลิกคิดว่าจะไปฆ่าเค้าได้หรือยังล่ะ"
ทิฟฟานี่เอ่ยถามคนตรงหน้าอีกครั้ง ในเมื่อวิคตอเลียก็ได้เห็นแล้วนิว่าแทงกูทำกับเธอยังไงเค้าน่าจะเชื่อได้แล้วนะว่าแทงกูไม่ได้อยากทิ้งเธอเเต่เพราะแทงกูมีเหตุผลที่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นต่างหากล่ะ


ทิฟฟานี่ดึงวิคตอเรียมานั่งใกล้ๆกระซิบถามเบาๆ "แทงกูได้จูบเธอหรือเปล่า" วิคตอเรียส่ายหน้าช้าๆ "เค้าใช้แค่มือขวาข้างเดียวที่สัมผัสไปทั่ว"
ทิฟฟานี่ยกยิ้มอย่างพอใจอย่างน้อยเธอก็มั่นใจว่าแทงกูยังคงหวงเนื้อหวงตัวอยู่มือเรียวเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างของอีกคนเนิบนาบ
"รู้มั้ยเค้ากับเธอสัมผัสเหมือนกันมากเลย" ทิฟฟานี่ยกยิ้มอีกครั้งไม่เหมือนสิแปลกเธอกับแทงกูเรามีอะไรกันมากี่ครั้งแล้วนับไม่ท่วน
มันก็ไม่แปลกอะไรที่เธอจะซึมซับสัมผัสแบบที่เธอชอบมานิ


"อ๊ะแทงกูเดี๋ยวนี้เธอหื่นขนาดนี้เลยเหรอ"
นิโคลครางท้วงพร้อมถามขึ้นหลังจากที่คนตัวเล็กนั้นส่งเธอไปถึงปลายทางไม่รู้รอบที่เท่าไรแล้ว
และมือเล็กของเค้าก็ยังวนเวียนอยู่แถวๆต้นขาเธออยู่ไม่ห่าง
"ทำไมล่ะอยากให้หยุดแล้วเหรอหรือเหนื่อยแล้ว"แทงกูกระซิบถามเสียงพร่าแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
ทำไงได้ล่ะก็ในเมื่ออารมณ์ที่อัดอั้นเพียงแค่เธอได้เห็นทิฟานี่มันก็มากจนไม่รู้จะระบายออกไปอย่างไรแล้ว "เปล่าแค่แปลกใจเมื่อก่อนเธอไม่ขนาดนี้นิ"
ก็เมื่อก่อนสามสี่รอบแทงกูก็หยุดแล้ว แต่นี่เค้าเล่นแบบต่อเรื่อยๆจนต้องนับเป็นชั่วโมงแทนแล้ว "แล้วชอบแบบนี้หรือแบบเมื่อก่อนล่ะ"
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอที่ยังนั่งคร่อมหน้าท้องขาวๆของเค้าอยู่
แววตาประกายสีฟ้านั้นทำไมถึงได้ดูร้อนแรงได้ขนาดนี้กันนะแทบไม่อยากเชื่อเลยล่ะนิโคลยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเชิงยั่วเค้า
"แบบไหนฉันก็ชอบหมดแหละแค่เป็นเธอก็พอ" พูดจบก็กระชากปกเสื้อหนังครึ่งตัวของคนตัวเล็กให้ใบหน้าเค้าแนบชิดเข้ากับเนินอกอวบ
ได้ยินเสียงเค้าหัวเราะในลำคอเบาๆ นิโคลยอมรับนะว่าบางครั้งเธอก็อยากจะสัมผัสแทงกูบ้าง
แต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อเค้ายังไม่อนุญาตินิแต่ก็เอาเหอะถึงจะอย่างนั้นแค่นี้เธอก็รู้สึกว่าเค้าเร่าร้อนกว่าใครหลายๆคนที่เธอเคยเจอแล้วล่ะ


"แหมกลับซะเช้าเลยนะ"
ร่างเล็กเดินเข้ามาในคฤหาสน์ปุ๊บก็โดนเสียงเล็กๆแหลมๆแซวขึ้นทันที
ทั้งเจสสิก้าโบอาคริสตัลและฮยอนซึงกำลังนั่งร่วมโต๊ะอาหารเช้ากันอยู่ แทงกูก็เลยถือโอกาสกินด้วยซะเลย
"อืมแหมขอนิดนึงเหอะขาดแคลนจะตายอยู่แล้วเนี่ย" พอตอบไปอย่างนั้นทุกคนก็ร่วมใจกัน เปล่งเสียงออกมาเป็นเสียงเดียวกัน"หึ๊ยย"
ให้คนตัวเล็กต้องนั่งนิ่ง...อะไรอ่ะเธอผิดอะไรเนี่ยก็มันขาดแคลนจริงๆนี่นาแทงกูก็ได้แต่นั่งเลิกคิ้วอย่างงงๆ "พี่แทงกูตัลว่าพี่สิก้ามันทำใจได้แล้วแหละมั้ง"
คริสตัลพูดจบเจสสิก้าก็หันขวับมองหน้าไอ้น้องตัวแสบทันที "ไอ้ทำใจน่ะมันทำได้แต่ถ้าได้เจอได้เห็นเนี่ยมันยังรับไม่ได้นะเว่ย"
มือบางยกขึ้นเขกกระบาลน้องสาวตัวเองอย่างไม่ปราณี "เอาเหอะๆฉันยังมีคนไว้แก้ขัดรอให้สิก้าโอเคกว่านี้ก่อนดีกว่า"
พูดจบก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรเธอไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้นและก็ไม่ได้อยากอ่อนแอจนต้องมีใครยอมเสียสละอะไรแบบนั้นให้หรอกนะ และยิ่งถ้าคนที่ต้องเสียสละให้เธอเป็นเจสสิก้ายิ่งไม่มีทางที่แทงกูจะยอมง่ายๆแน่นอน
ก็แค่เสียผู้หญิงไปแค่คนเดียวคงไม่ต้องมาอาลัยอาวอนอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกมั้งแต่มันก็แค่เสียดายที่ต้องสละผู้หญิงที่ชอบที่สุดไป
แทงกูไม่ได้คิดไว้หรอกว่าต่อไปเธอจะกลับไปยุ่งกับทิฟฟานี่อีกมั้ย เพราะจริงๆแล้วเธอชอบชีวิตแบบอิสระแบบนี้มากกว่า
แบบที่อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ต้องมีใครคอยตามจิกตามบอกให้ออกไปหาอยากจะไปกับใครก็ไปได้
เพราะถึงแม้ว่าจะเป็นตอนที่มีทิฟฟานี่ก็ใช่ว่าแทงกูจะไม่ไปกับคนอื่นนิเธอก็ยังไปกับสาวๆไนท์ช็อตอยู่เรื่อยๆเพียงแต่มันไม่มีใครมาจับสังเกตุได้เท่านั้นเอง
...แต่พอถึงเวลานั้นช่วงเวลาที่ได้เห็นดวงหน้าหวานของผู้หญิงที่ชื่อทิฟฟานี่อีกครั้งความสับสนลังเลในใจก็กลับเข้ามาอีก เพราะอะไรแทงกูก็ไม่อาจจะหยั่งรู้ได้ หรือเพราะว่าเธอรักทิฟฟานี่เข้าแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ




From...Writer

คิดถึงเรื่องนี้กันไหมหนิรีดเดอร์ แต่เราคิดถึงมากง่ะ
พยายามจะนึกให้ออกอยู่ว่าเคยเขียนไว้ยังไง 555555
แชปนี้พอจะได้รู้ถึงเรื่องดวงตาของแทงกูแล้วเนอะ
แต่...ดวงตาคนละสีก็คนละคุณสมบัติกันนะคะ แอร๊ยยยย

------------------------------------

ต้องกราบขออภัยรีดเดอร์งามๆเลยนะที่ช่วงนี้เหมือนจะเริ่มมาอัพเรื่องนี้ช้า
สาเหตุนั่นมาจากเราดันทำเนื่อเรื่องส่วนที่เหลือหายไปหมดเลย แฮ่ 
(คร่ำครวญกับมันไปหลายวันอยู่)
เพราะตอนแรกเขียนจบไปแล้ว พอหายเลยต้องมาเขียนใหม่ อ๋อยย

แล้วยังกระแดะไปเปิดเรื่องใหม่อีกนะ 5555
เรื่องเก่าก็ดองอยู่ แฮ่

ปล.สำหรับเรื่องคำผิดนะคะยังมีอยู่อีกเยอะแยะ 5555+ บางคำบีมก็ตั้งใจใช้วิบัติเพื่อสื่อถึงอารมณ์ตัวละคร
แต่บางคำก็อาจจะพลั้งมือพิมพ์ผิดไป 555+ ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ แฮ่

เนื้อหาทุกส่วนที่ถูกตัดออกจะปรากฎอยู่ในเล่มนะคะ

ขอให้มีความสุขกับฟิคร่าา